June Foster

In Mechelen ging de nieuwe jeugdproductie in première van The Singing Factory. Met June Foster willen ze bij dit gezelschap een waardige opvolger voor het succes van 13 brengen. Het lijkt een gebeuren die ietwat in de schaduw staat van de al maanden in de picture staande première van Mamma Mia! die op het eigenste moment loopt in Antwerpen. Maar niets is minder waar.

Een voorstelling met een boodschap

The Singing Factory heeft met zijn eigen sterk concept, en de bijzondere thema’s die het in zijn stukken brengt, intussen een meer dan stevige reputatie opgebouwd in de theater- en musicalwereld. Huisauteur en -regisseur Wanne Synnave schreef een indrukwekkend stuk over een kinderen-pleegouders-relatie. Een maatschappelijk thema die pleegzorg even, maar heel intens, in het daglicht zet. Hoewel in Vlaanderen duizenden jongeren en mensen met een beperking worden opgevangen door pleeggezinnen, is het een thema waar we nu niet direct een musical over verwachten. Toch heeft het Wanne weten te inspireren tot dit meesterwerkje. Heel hard schrikken we er nu ook weer niet van, want het is niet de eerste keer dat Wanne ons verbaast met zijn schrijftalent. Zet daar dan een componist naast met een cv als Kristof Aerts en een team gepassioneerde coaches, en er worden wonderlijke dingen gecreëerd. Musical Vibes was er bij en genoot.

Van bij het openingsnummer staat de zaal op zijn kop, en dat gebeurt wel meerdere keren tijdens de voorstelling

June Foster en haar jongere broers, Noah en Alex, krijgen te horen dat hun vader gedwongen is opgenomen om zijn alcohol- en drugsverslaving te laten behandelen. Daar hun moeder hen al jaren terug in de steek heeft gelaten, worden ze geplaatst bij een pleeggezin. Hun begeleider, William, vindt voor hen een warm nest in Los Angeles bij Allison en Jess. Een welstellend lesbisch koppel met een kinderwens, die dan ook alles in het werk stellen om de kinderen te omringen met liefde en geborgenheid. Voor de kinderen, eigenlijk al flinke tieners, is dat echter allemaal niet zo simpel en ze ervaren het gebeuren met gemengde gevoelens. Voor June is het zelfs helemaal een probleem om met de situatie om te gaan, want in de nieuwe vriendenkring wordt duchtig geroddeld over de pleegouders. Als Noah ook nog blijkt te worstelen met zijn geaardheid lijkt de opdracht voor Allison en Jess geen gemakkelijke wandeling te worden. De jongere Alex is meer onder de indruk van zijn nieuwe thuis en kan zich iets gemakkelijker vinden in de luxueuze omgeving. Intussen blijkt begeleider William niet enkel interesse te hebben in het wel en wee van de kinderen, maar ook in Sophia, de huishoudster van het pleeggezin.

Niks is pijnlijker voor een gezelschap dan goede talenten naar huis te sturen van een auditie. En bij The Singing Factory hebben ze dat luxeprobleem wel vaker. Daar krijg je als vereniging mee te maken als je succesvolle producties maakt en al heel wat kwaliteit in huis hebt. Passie trekt passie aan, en zo krijg je op een auditie zowat 200 talentjes binnen van over heel Vlaanderen waarvan je er maar 40 kunt selecteren. Hoeveel er zich na deze June Foster gaan aanbieden op de volgende audities zal wel nog blijken, maar gezien deze knaller van een productie zal het zeker aanschuiven worden.

Het onderwerp boeit, en wordt zowel ernstig als luchtig bekeken

June Foster is dan ook geweldig. Van bij het openingsnummer staat de zaal op zijn kop, en dat gebeurt wel meerdere keren tijdens de voorstelling. Niettemin worden al even vaak de zakdoeken boven gehaald om de net weggepinkte traan weg te vegen. Is alles perfect? Neen, maar veel professioneler dan dit kan het voor een groep liefhebbers niet worden. Beperkt decor? Misschien, en dat hoeft niet negatief te zijn, want wat er staat mag er zijn. In een zaal waar je met moeite vier vierkante meter coulissen hebt en geen trekkentoren moet je trouwens behoorlijk improviseren, en dat is best gelukt. Want voor dergelijke verenigingen die draaien op vrijwilligers en het hoofd boven water proberen te houden met de ticketverkoop zijn er weinig zalen betaalbaar en beschikbaar.

Dan is een prestatie als deze hier des te bijzonder. Want wat een cast! Wat een bijrollen! Wat een muziek! Wat een ensemble! En wat een live orkest! Je moet al heel negatief ingesteld zijn om een valse noot te horen, of een saai stukje muziek of acteerwerk, of een vervelende choreografie aan te wijzen. Het onderwerp boeit, en wordt zowel ernstig als luchtig bekeken waardoor het stuk niet bodemloos is, maar ook niet zwaar. De manier waarop de castleden hun rollen neerzetten, maar vooral hoe ze de geweldige liedjes brengen is heel mooi.

June Foster is een voorstelling met een boodschap, maar voor een heel breed publiek

Een goed lichtplan en geluid accentueren de prestaties van wie op scène staat. Misschien is die scène soms al eens overladen als alle veertig spelers erop staan, maar dat zijn zeldzame momenten. Extra pluimen voor de vertolkers van de drie kinderen en de pleegouders voor hun inleving bij het brengen van de liedjes. Wat niets afdoet aan de inbreng van de bijrollen en het ensemble. Een voorstelling met een boodschap, maar voor een heel breed publiek. Gaan zien dus!!

June Foster speelt nog op 13 en 14 maart (extra show om 15u) in zaal TheAtrium te Mechelen. Tickets en meer informatie vind je op www.singingfactory.be.

Door Jean Paul De Corte

Foto’s: Wanne Synnave