Roman Brasser

Tijdens de perspresentatie van De revue van Alex Klaasen – Showponies sprak Musical Vibes met rising star Roman Brasser (onder andere ‘Brammetje’ in Ciske de Rat – de Musical in 2010 en ‘Paul’ in A Chorus Line in 2017).

100% gemeend

Hoe voelde het om na de eerste repetities iets van de show aan het publiek te laten zien?

Heel spannend! Al die camera’s op je gericht. Het is anders dan het spelen voor je regisseur en regieassistent. Het is goed en fijn om te zien hoe het publiek reageert en hoe het ongeveer in het theater kan zijn. Zonder publiek kan je weleens denken dat je sommige dingen goed doet en alles weet, maar als je dan voor publiek staat doe je toch dingen fout waar je aan kunt werken.

Brengt het publiek je ook een stapje verder in het repetitieproces?

Ja zeker, een voorbeeld is de lach van het publiek. De voorstelling is natuurlijke een grote komische bedoening. We merkten toch dat de lach op hele andere punten zat dan de repetitie of tijdens de lezingen. Dat scheelt natuurlijk. Het is niet zozeer dat je weet of de scene werkt of niet, maar dat je weet waar je de zin plaatst en hoe je die plaatst en doet. De scenes zijn nu allemaal wel af en op zichzelf staand. Nu is het zoeken naar de manier waarop je iets vertelt.

Of ik interesse had om mee te doen in deze voorstelling? Natuurlijk! Dat was geen moeilijke beslissing

We hebben een aantal vlogs bekeken (te zien op YouTube: Showponies Vlog) en daar zei je dat je geen auditie hoefde te doen voor deze voorstelling. Dat is toch wel een luxe.

Dat is een hele grote luxe! Ik heb vorig seizoen A Chorus Line gedaan en in Amsterdam zat Alex Klaasen in de zaal. Een paar dagen daarna ben ik door Kemna Casting gebeld dat Alex mij had gezien en dat hij een nieuwe voorstelling ging maken: of ik interesse had om mee te doen in deze voorstelling. Natuurlijk had ik daar interesse in! Dat was geen moeilijke beslissing. Het gaf ook een extra boost tijdens A Chorus Line waardoor ik wist dat het goed ging met mijn carrière.

Voor deze voorstelling heeft Alex best gepersonaliseerde scenes geschreven: bij wie past wat voor scene. Sluit jij daar volledig op aan? Ben je daar verassingen in tegen gekomen?

Ja, ik denk dat Paul, de rol die ik speelde in A Chorus Line, niet ver van mij af stond en ik merk dat ik in veel scenes daar en in deze voorstelling de afwezige ben of degene die niet helemaal goed is in zijn hoofd, iets heel raars er bijvoorbeeld uit flapt wat niet in de context staat van de scene en dat heb ik zelf soms ook wel een beetje. En als ik kijk naar de andere castmembers, die ik nu beter leer kennen, zie ik herkenning in de scenes.

Natuurlijk zit er wel een overkoepelend thema in: Identiteitsrevue, wie ben ik, wat vinden andere mensen van mij en hoe reageer ik daarop

Hoe vind je nu het hele proces? De voorstelling wordt eigenlijk stuk voor stuk in elkaar gezet.

Ja, het zijn allemaal sketches bij elkaar. Natuurlijk zit er wel een overkoepelend thema in: Identiteitsrevue, wie ben ik, wat vinden andere mensen van mij en hoe reageer ik daarop. Maar daar moet je wel heel goed naar kijken als publiek, want elke scene gaat naar iets anders toe. Maar als je er heel diep over nadenkt en beter kijkt gaat het over identiteit. Het was voor mij wel heel gek, want ik heb musicals gedaan waar een chronologische verhaallijn in zit en waar je naar iets toe werkt, van a naar b en c. Hier werk je natuurlijk ook wel naar iets toe maar op een andere manier, van a naar d en c en b. Je komt uiteindelijk wel ergens, maar wel anders dan in een gewone musical of toneelstuk.

Is dat ook iets waarvan je nu denkt: dit wil ik vaker doen. Of komt deze vraag te vroeg?

De voorstelling wordt aangeprezen als cabaret en ik moet eerlijk toegeven dat voor ik dit ging doen helemaal niet zo van het cabaret was. Ik heb natuurlijk wel cabaretvoorstellingen gezien, maar ben er nooit uit mezelf naartoe gegaan. Ik heb het vooral op televisie gezien. Laatst ben ik naar een aantal voorstellingen in Theater Bellevue geweest, daar is heel veel cabaret, en dat gaf weer een hele andere visie op theater en die ik had op theater. Dingen waar ik zelf nog nooit over had nagedacht. Dus wie weet? Maar ik weet ook niet of ik zo grappig ben. Het is natuurlijk belangrijk dat je als (solo) cabaretier erg grappig bent.

Grappigheid kan liggen aan de plaatsing of intonatie van de tekst en hoe je reageert op iemand anders

Wel zijn de gekke, ‘goofy’ achtige rollen heel grappig, de rollen waarin iemand het ‘sulletje’ speelt of die niet helemaal 100% is, wat ik in A Chorus Line en nu heb gedaan en doe. Dat is wel een hele makkelijke rol. Als je een heel grappig karakter speelt kan je soms ook de diepte missen. Grappigheid kan liggen aan de plaatsing of intonatie van de tekst en hoe je reageert op iemand anders. Het aller grappigste is wanneer je het zelf niet grappig bedoelt. En als je een raar typetje speelt of je bent een beetje gek weet het publiek dat de grap gaat vallen, maar je krijgt nooit een echte schaterlach. Alex Klaasen speelt heel serieus en meent het voor 100% terwijl het eigenlijk absurd is wat hij doet of zegt, en dat is voor mij het allerleukste.

Showponies speelt vanaf 27 februari in de diverse theaters in Nederland. Op 19 maart vindt de feestelijke première plaats in het Delamar Theater in Amsterdam. Meer informatie & tickets via www.kemnasenf.nl.

Door Annemarijn Clement/Dianne Roskam

Foto’s: Annemarijn Clement