Neverland, The Adventures of Peter Pan
Als producenten aankondigen dat ze een klassieker in een nieuw concept hebben gegoten worden we steeds vaker overvallen door een voorgevoel van twijfel over de noodzaak daaraan. Dat dan plaatsen als leeftijdsgebonden conservatisme helpt wel om niet vooringenomen naar een productie te gaan kijken. Maar ervaring is het resultaat van ondervinding en zelden zit het voorgevoel er bij nieuwe concepten naast. Onze eerste keer Peter Pan was in de versie waarvoor jaren terug Londen is platgelopen. Het Britse duo Georges Stiles en Anthony Drew hadden een meesterwerk op West End gezet en het is nadien gespeeld in zowat elke schouwburg van de wereld. Er zijn zo van die stukken die je zes keer kunt gezien hebben en waarvoor je zonder twijfel nog eens 80,00€ of meer voor een ticket zou betalen. Of deze nieuwe versie van Music Hall het zelfde effect zal hebben zullen we straks weten.
Visueel spektakel versus slordigheden
In de openingsscène zetten de dansers meteen de lijnen uit voor wat betreft niveau en originaliteit van de choreografieën. Dynamisch, krachtig en boeiend, gekruid met een flinke dosis acrobatie. Een stem, die van Tinkelbel blijkt te zijn, vertelt wat er zich in de kinderkamer ten huize Darling afspeelt. Wie een musical in zijn traditionele vorm verwacht is eraan voor de moeite, want het is al snel duidelijk dat de acteurs geen gesproken tekst hebben. Ze brengen een toepasselijke pop-song voor de scène die ze spelen en verder vertelt Tinkelbel, onzichtbaar en intussen opgesloten wegens aanzetten tot geweld en poging tot moord, er vlotjes op los. De jaloerse krent haar gedrag is in de loop der jaren dus nog geen haar veranderd.
Met pakken uitstraling en enthousiasme, en geen inspanning uit de weg gaand doen deze acteurs met glans wat van hen verwacht wordt
Ook al weet je dat je ze gaat zien vliegen, toch is het steeds uitkijken naar hoe ze het deze keer gaan doen. Vooral omdat er vrij duidelijk gesteld is dat het een nieuw systeem is. Het ‘ding’ hangt van begin af aan al geheel indiscreet klaar, en het eerste wat in je opkomt is dat je dit niet kunt gebruiken zonder een verblindende goocheltruc of een tot op heden ongekend soort lichteffect. Maar er is tot de verbazing niets ondernomen om het vliegen van enige discretie te voorzien. De acteurs hebben tijdens het vliegen iets boven het hoofd dat doet denken aan het bovenwerk van een oud tramstel of een elektrische trein, en de kabels zwieren genadeloos storend door de lucht. Dat verbrod bovendien ook nog de mooie decorprojecties. De magie van het theater kan heel veel verbergen, maar deze draak van een systeem gooit alle magie en betovering die een theater rijk is zomaar in de goot. Wie heeft hier in godsnaam voor getekend? Waarschijnlijk niet de hand van de medewerker die tijdens de voorstelling telkens van achter een decorstuk, zichtbaar hopeloos, in de lucht grabbelt om de kabels te pakken te krijgen om de acteurs in te haken. Zo zijn er toch wel enkele slordigheden genoteerd waarvan het te hopen is dat ze in de toekomst zullen verholpen worden. Het is een aangename en heel professionele voorstelling wat dansen, zingen en spektakel betreft, maar de slordigheden halen het niveau toch wel een eind naar beneden.
Pluimen uitdelen en bloemen gooien doen we naar de cast omwille van welverdiend. Vooral de rollen van Wendy (Stephania Casneuf ), Tiger Lily (Isabelle Heremans) en ook wel Peter Pan (Marco Aurelio Carmantini) zijn goed ingevuld. Ze bereiken met gemak een te respecteren hoog zangniveau. Met pakken uitstraling en enthousiasme, en geen inspanning uit de weg gaand doen deze acteurs met glans wat van hen verwacht wordt. De zeemeermin (Anna Pieretto) heeft – met uitzondering van een behoorlijke uitschuiver – eveneens de opdracht volbracht.
Het is een aangename en heel professionele voorstelling wat dansen, zingen en spektakel betreft, maar de slordigheden halen het niveau toch wel een eind naar beneden
De dansers en de acrobaten spannen de kroon wat spektakel betreft, ze maken de show boeiend en de humor zorgt voor de luchtigheid. Maar het beste is al dan niet bewust tot het laatste bewaard. Misschien wel jammer, want als Tinkelbel (Sofie De Schryver) eindelijk ten tonele verschijnt en op onnavolgbare wijze ‘You Raise Me Up’ zingt gaat er een tot dan toe niet gezien of gehoord enthousiasme door het publiek. Geen twijfel dat er flink wat fans in de zaal zitten, en terecht.
Leuke productie, maar toch eerder geschikt om op te voeren in een hal à la Vorst Nationaal dan in een theater. Alvast goed om weer eens jong en nieuw talent aan het werk te zien. Meer informatie vind je op www.musichall.be.
Door Jean Paul De Corte
Foto’s: Wendy de Noier