#LOS

Zangeres en moeder van een 16-jarige dochter,ze heeft het er allemaal maar moeilijk mee; werk en privé combineren. Als ze na een optreden in de foyer staat denkt aan haar dochter die een scooter wil, als ze thuis is denkt ze aan het weekend vol optreden: echt aanwezig is ze eigenlijk nooit.

Warrige anderhalf uur

Wanneer ze een aanbod krijgt om een digitaal evenbeeld van zichzelf te creëren lijkt dat de ultieme oplossing te zijn: plots kan ze overal tegelijk zijn. Al blijkt dat in de loop van de voorstelling misschien toch niet te zijn wat ze graag wilde. Het zijn een nogal warrige 1,5 uur. Hoewel het plot veelbelovend lijkt, wordt het vrij snel warrig en lastig te volgen, mede door de niet bijzonder memorabele liedjes tussendoor.

De stem van Cystine is fantastisch en een plezier om naar te luisteren, en ondanks het plot komt ook haar spel goed uit de verf

Het scheelt dat de rol van Ellen (en die van de andere personages in mindere mate – het is ten slotte een one-woman-show) door Cystine Carreon wordt gespeeld. Haar stem is fantastisch en een plezier om naar te luisteren, en ondanks het plot komt ook haar spel goed uit de verf. De scène waar ze verteld over de frappucino die ze bij Starbucks dronk bij haar dochter, waar ze samen de slappe lach kregen is misschien wel de meest ontroerende van de voorstelling – Ellen wil zo graag overal tegelijk zijn en alles doen, maar dit zijn uiteindelijk de meest belangrijke momenten in een mensenleven, quality time met moeders en dochter.

#LOS is nog tot en met .26 november te zien in verschillende Nederlandse theaters. Meer informatie vind je op www.bostheaterproducties.nl

Door Yuki Hochgemuth

Foto’s: Raymund Pacis