Spring Awakening
Ongeveer de helft van de ouders vindt opvoeden in 2025 moeilijker dan vroeger // Unia luidt alarmbel over homofoob geweld // Lossen we in 2025 de burn-out epidemie bij jongeren op? // Onveilige abortus: 25 miljoen gevallen per jaar //…
Spring Awakening schopt uw schenen prachtig paars
Theaterschrijver Frank Wedekind zou zich omdraaien in zijn eeuwenoud graf bij het lezen van deze krantenkoppen van vandaag. In 1906 werd (na jaren gecensureerd te zijn) zijn ‘voorjaarsontwaken’ opgevoerd als een schop tegen de schenen van zijn bekrompen omgeving. Met een grote sense of urgency trapt de vurige bende van InTeam het broadway prijsbeest Spring Awakening nogmaals tot achter uw ribben. Om daar nog lang te blijven plakken. Dankzij een tomeloze energie, lekker natte humor (een ‘schietgebedje’, de paus moest het weten!) en voelbare vriendschap. Eerlijkheid huppelt hier hand in hand met grote klasse. InTeam blijft heel dichtbij zichzelf, een etalage voor nieuw talent en thema’s die de nagels in de huid zetten.
Wat InTeam producties doet met deze Spring Awakening moet overal spelen
“Kom mee naar buiten! We kunnen door de regen rennen. Kom, we worden kletsnat!”, smeekt een wilde Wendla. Spring Awakening ontvouwt zich als een reeks ontsnappingspogingen, wegrennen van systemen en het maatschappelijk corset. In de hoofdrol: een bende groeispurtende tieners. Wendla weet nog niet hoe kindjes gemaakt worden, maar zal liefde voelen, en pijn – veel pijn. Haar geliefde Melchior schreeuwt “jaaaaa!” in een zinderende ‘Fuck it!’-song, maar nadien “neeeee!” aan haar graf. Zijn door onzekerheden verteerde vriend Moritz springt. Martha toont de striemen van haar ranselende vader. Jongens vrijen en tonen hun bloot gat. Onder een oplichtend blauw kruis ontspint zich een orgie. Geen re-enactment van een stoffig college hier, maar een andere gevangenis, een dwingende wereld van staal en neon. Vol bewoners in witte schooluniformen, steeds samen op het podium. Een bevreemdend blauw en zilver licht versterkt de koortsdroom, maar werpt ook iets van hoop over het geheel. “Zilver, puur, waarmee je de dood kan verslaan”, vertelt Brecht Callewaert. Hij vertaalde en regisseerde samen met producent Niels De Valk deze hit uit 2007 volledig op maat van een heel jonge cast. Een mooie en dappere zet, ietwat gewaagd. Het onderlinge samenspel kan nog een portie snelle scherpte gebruiken, en hopelijk stelen ze nog wat van de ervaren gelaagdheid en donkere ‘fond’ die je voelt bij Callewaert en Vicky Florus.
Al van bij de prachtige eerste noten op cello solo van Jolien Deley weet je dat dit écht is. Hier geen steriele clicktrack-tape. Muziek-chef Charles Vanden Broucke stunt onzichtbaar met een spannend live concert (wel jammer dat je de band niet kan zien). Straffe spelscènes van zoekende, verliefde, geile en gekwelde tieners denderen voorbij. Telkens barst een song los, een innerlijke schreeuw. Dit wordt op sommige momenten een voorspelbare formule: het snikken in de tekst gaat over in een zachte pianolijntje en hop, weer een liedje. Maar het materiaal is zo mooi dat je er dankbaar voor bent.
De cast is werkelijk van topklasse
Centraal zingt en speelt een indrukwekkende Charlotte Suijs vol vuur en subtiliteit. Haar stem mengt heel mooi unisono (chapeau, vocal coach Elke Buyle!) met die van klasbak Brecht Coppers, die minder beweeglijk overkomt – wat dan wel weer past bij het stijve karakter van Melchior uit het toneelstuk. De klasse toont zich ook in de klas. Ineke Van de Sande speelt een opvallend sterke kleine rol, bang voor haar strenge vader, met een prachtige dragende altstem. Het is genieten van Pieter-Jan Hoessels en Sem Reyns die overeind springend hopla een hoge sol uit de lucht plukken, de heerlijke humor en toonvastheid van Lotte Heuten en Britt Bellens. Padraig Turley valt op in ‘Raak me’, Stijn Proesmans mag een stukje van zijn krolse talent en stem tonen. Vaak komt het tot een virtuoos knooppunt van scenografie, tekst en verweven melodieën. Bijvoorbeeld wanneer een zinderende Kobe Donckers hoog in de lucht prachtig breekbaar zingt over een zilte zilveren zucht, terwijl troost klinkt uit een dromerige Eveline Maes met een boeket zilveren bloemen. Zij zet ook erg mooi de ‘Paarse zomer’ slotsong in. Een welkom sprankje hoop na het donkere einde, een klasreünie met slot-inzicht over het kind dat groeit en struikelt in ieder van ons, maar nooit mag verdwijnen.
Herkennen jongeren van vandaag zich in die klasgenoten? In Wedekinds Melchior, Wendla en Moritz? Latijnse teksten opdreunen op risico van een oorvijg? Een moeder die niet over seks durft praten? Niet uit de kast durven komen? Sommige verhaalelementen lijken allicht wat gedateerd, maar lees nog eens bovenstaande krantenkoppen, anno 2025. De thema’s blijven roodgloeiend.
Wat InTeam producties doet met deze Spring Awakening moet overal spelen, spelen, en nog eens spelen. Blijven schoppen tegen die schenen tot ze prachtig paars uitslaan – ook tegen die van de tieners zelf. Spring Awakening is nog tot en met 2 november te zien in het Fakkeltheater in Antwerpen. Meer informatie & tickets via www.inteam-producties.be
Door Peter Spaepen
Foto’s: Steven Hendrix
