Bloedbroeders
Na het ongekende pareltje van Hello Girls vorig jaar, neemt KotéKoer dit jaar het veel gekendere Bloedbroeders onder handen. Met een uitgebreide en talentvolle cast, gaat regisseur Lotte Cools de uitdaging aan om geen klassieke setting te gebruiken, maar het verhaal te laten vertellen door de hele gemeenschap rond de twee broers.
Sterk met enkele vraagtekens achteraf
Het verhaal van Bloedbroeders brengt je naar het Engeland van de jaren ’60, een tijd vol kommer en kwel voor de arbeidersklasse. Zeker als je echtgenoot je laat zitten met de kinderen, waarvan er sommigen al het verkeerde pad aan het bewandelen zijn. Als je dan, zoals Mrs. Johnstone, nogmaals in verwachting bent, ditmaal van een tweeling, is en de kans doet zich voor om een mondje minder te moeten voeden en het andere baby’tje in een rijk gezin te laten opgroeien, durf je wel eens aan die verleiding toegeven. Maar is de legende die zegt dat als de twee broers ooit horen dat ze broers zijn, ze ook zullen sterven, de waarheid? Het antwoord volgt op het einde van de musical…
Het spelniveau ligt vrij hoog, met als uitschieters de chemie tussen Mickey, Eddy en Linda
Het decor, waarin al snel acteurs toekomen wanneer je de zaal betreedt, ziet er op het eerste zicht niet veel zaaks uit. Maar naarmate de voorstelling vordert, wordt het heel effectief gebruikt en zeer stemmig verlicht. Een zekere meerwaarde. De belichting is beter in de tweede acte. Tijdens het eerste deel voelt alles te open en te belicht aan, waardoor de emotie veel moeilijker kan overgebracht worden, hoe hard de acteurs ook hun best doen, er is gewoon te veel afleiding. Het spelniveau ligt vrij hoog, met als uitschieters de chemie tussen Mickey, Eddy en Linda. Je ziet ze als het ware naar elkaar toegroeien, prima werk hier. Ook vocaal is er goed gewerkt, de hoofdrollen zijn nagenoeg vlekkeloos.
Het idee van de gemeenschap het verhaal te laten vertellen is een interessante insteek en werkt op zich wel maar zorgt voor enkele moeilijk overbrugbare problemen. De rol van de verteller opsplitsen tussen alle inwoners werkt goed, zeker voor de pure vertellijnen, maar helaas maakt dit het werk van de geluidstechnieker veel moeilijker. Door de vele enkelingen die maar een of twee zinnen zeggen, die overigens meestal niet apart belicht worden, gaat veel van de vertelling verloren door het te laat open staan van de microfoon. Dat zal met enkele shows extra in de vingers natuurlijk veel vlotter verlopen, maar maakt het nu allemaal moeilijker om te volgen. Voor de rest is het geluid spot-on, orkest en acteurs zijn mooi gebalanceerd en goed te horen. Het vocale aspect van de verteller splitsen is nog een grotere uitdaging, weinige gegadigden brengen een meerwaarde, de keuze voor een zanger die het perfect brengt, zou de voorstelling een extra boost gegeven hebben.
KotéKoer maakt zijn naam waar en zet een sterke Bloedbroeders neer
Maar die bedenkingen zijn allemaal voer voor achteraf. De zaal is muisstil tijdens de voorstelling en je voelt als het ware iedereen op het puntje van zijn stoel zitten, de adem inhoudend om te zien wat er nog gaat komen. KotéKoer maakt zijn naam waar en zet een sterke Bloedbroeders neer. Met een interessante visie op de manier van vertellen, die in uitwerking op enkele drempels stoot, is dit een mooie versie die een zaal kan stil krijgen. Mooi werk van cast & creatives.
Bloedbroeders is nog te zien in Brugge tot en met 14 september. Meer informatie & tickets via kote-koer.be
Door Patrick Defort
Foto’s: Lauranne Cleenwerck
