Vera Mann

Vera Mann brengt haar solovoorstelling- Goesting– die ze voorheen al opvoerde in Nederland, nu naar België. Deze voorstelling gaat over haar eigen leven, waar ze uitlegt hoe ze geworden is tot wie ze vandaag is en brengt dit in een mooie wisselwerking met muziek en haar twee achtergronden: het Belgische en het Nederlandse. Musical Vibes stelde haar enkele vragen.

Goesting om te leven

Je brengt je solovoorstelling naar Vlaanderen, nadat je deze in Nederland hebt opgevoerd. Hoe blij ben je dat je nu in het Fakkeltheater mag staan?

Ik ben heel blij! Het is lang geleden, ik kan het me zelfs niet herinneren dat ik ooit in het Fakkeltheater heb gestaan. Ik heb zelf contact opgenomen met Sam Verhoeven en we waren al lang van plan om deze voorstelling naar Vlaanderen te brengen. Door corona werd dit steeds uitgesteld en dit weekend is het dan zover! Ik ben heel blij, omdat mijn echte antieke vriendenkring in Antwerpen woont. Er zullen ook veel collega’s zijn, wat wel spannend is.

Ik heb door die muzikale wereld zoveel mooie mensen leren kennen dat het mij eigenlijk gered heeft

Waarover gaat de voorstelling?

De voorstelling is eigenlijk een autobiografisch gegeven, maar zo geschreven met een paar hoogte- en dieptepunten uit mijn leven dat het voor zeer veel mensen herkenbaar is. Mijn insteek ging erover waarom ik doe wat ik doe en wat er nodig is geweest om te zijn wie ik ben. Een onderwerp is dus ook dat ik van kinds af aan de drang  gehad heb om te zingen. Het gaat veel over muziek en een aantal mensen die een voorbeeld voor mij zijn geweest. Als ik na ga waarom ik hier ooit aan begonnen ben en als kind al na school bijna 15 uur per week in de muziekschool zat, dan heeft dat te maken met een aantal familie dynamieken. Mijn gezin is uit elkaar gevallen, waardoor het thuis niet altijd plezant was. Hierdoor was het voor mij een soort vlucht om in een wereld te leven die mij niet confronteerde. Ik heb door die muzikale wereld zoveel mooie mensen leren kennen dat het mij eigenlijk gered heeft.

Je zei daarnet dat je het een beetje spannend vindt, omdat er veel collega’s komen kijken. Vind je het dan niet beangstigend om een hele voorstelling alleen op te voeren?

Het is niet de eerste keer dat ik alleen op een podium sta, want ik heb ook al een voorstelling gemaakt over Diana. Toen zijn we niet eens naar België gekomen, wat dus wel jammer was. Die voorstelling was best wel pittig, maar fantastisch om te doen. Deze voorstelling is echter kwetsbaarder, omdat ik het zelf heb geschreven. De stressfactor was heel hoog, want je kan wel een autobiografische voorstelling schrijven, maar het is moeilijk om te weten of mensen geïnteresseerd zijn. De dubbelheid zit er in om mensen te raken, maar ook de mogelijkheid te hebben om te horen dat het de mensen helemaal niet interesseert. Tien jaar geleden had je mij nooit moeten vertellen dat ik dit zou doen, want ik ben niet echt een solist. De samenwerking met de pianist en de regisseur en het zelf samenstellen van de mensen die het licht en geluid doen, zorgt ervoor dat ik voor het eerst een eigen productie opvoerde. Het is dus ook het zelf produceren naast het creëren. Mijn vreugde was dan heel groot toen er zo mooie recensies verschenen toen ik mijn voorstelling in Nederland opvoerde.

Het is niet de eerste keer dat ik alleen op een podium sta, maar deze voorstelling is echter kwetsbaarder, omdat ik het zelf heb geschreven

Je maakt een aantal verschillen tussen Nederlanders en Vlamingen in je voorstelling. Kan je al iets onthullen dat manifest verschillend is?

Er is absoluut een enorm mentaliteitsverschil. Nederlanders zijn echt heel erg direct in wat ze vinden en dat zeggen ze ook direct in je smoel! Hier moest ik in begin ontzettend aan wennen. Vlamingen zijn veel besmuikter in hun uitspraken. De uitspraken over jou zijn dan meestal achter je rug. Ik heb ondertussen een beetje van beiden, denk ik. Ik heb altijd al mijn mond open getrokken, maar dat zat al een beetje in mij. In Nederland kan dat tot in het onbeschofte gaan.

Is er een verschil qua publiek als je een voorstelling in België of Nederland opvoert?

Ik ben ondertussen al gewend aan de verschillende soorten publiek, ook omdat er binnenin “Holland” een verschil is qua publiek. In steden zoals Amsterdam komen er veel collega’s, want het is een absolute theaterstad. Het publiek is daar verwend ,want die zien veel. In kleine theaters in Nederland zijn ze al heel blij als je komt spelen en ze eens een voorstelling kunnen zien. Één van de ontroerendste dingen die ik meemaakte was toen ik speelde in Mamma Mia. In Utrecht waren ze zo enthousiast en dansten ze op hun stoelen. Ik dacht dat ze in Antwerpen veel stiller gingen zijn, maar tijdens de eerste try-out stonden de mensen in het gangpad te dansen en ik kreeg tranen in mijn ogen. Het grote verschil tussen Vlamingen en Nederlanders zijn denk ik de staande ovaties. In Nederland gaan ze altijd staan. Het heeft daar geen enkele betekenis. Oorspronkelijk is echter de betekenis een extra appreciatie. In Vlaanderen is er pas een staande ovatie als de mensen het echt goed vinden, dus dat is wel een enorm verschil.

Het is een soort van rollercoaster van emoties, zowel positieve als negatieve

Waarom moeten mensen komen kijken naar jouw voorstelling?

Omdat het gewoon over het leven gaat. Iedereen heeft zijn eigen verhaal en een achtergrond waar heel veel mensen weinig van weten hoe dat ze zijn wie ze zijn. Het is een soort van rollercoaster van emoties, zowel positieve als negatieve. Ik hoop dat als mensen komen kijken dat ze zich realiseren wat er bij mij nodig is geweest om te zijn wie ik vandaag ben. Goesting om te leven is eigenlijk de rode draad.

Goesting speelt 13 en 14 november in de Rode Zaal van het Fakkeltheater te Antwerpen. Meer informatie en tickets vind je op www.fakkeltheater.be .

Door Amber Degeest

Portretfoto’s: Robin Kamphuis