Next To Normal

Hebben we ons niet allemaal al ooit eens de vraag gesteld “Ben ik nu gek aan het worden?”, ook al is dat bij sommige mensen een overbodige vraag en enkel een gebrek aan zelfkennis. Het kan ook dat we in een dermate ver gevorderd stadium zitten om er correct over te oordelen. Maar het doet geen zeer zeggen ze, dus doen we er maar lacherig over. Tot wanneer het jezelf overkomt, want zoals Sébastien De Smet in een eerder gesprek met Musical Vibes zei, het kan ons allen overkomen.

Mooi evenwicht

Een ernstige kijk op de zaak dringt zich dan echt wel op. Depressie, burn-out, het zijn de ‘lichte’ vormen van het psychisch afwijken uit een normaal denkpatroon. Maar daarom niet minder ernstig te nemen, want vaak gaat het van kwaad naar erger. Het ontkennen van het probleem kan nefast zijn voor de getroffene, maar ook zware gevolgen hebben voor de mensen in zijn of haar omgeving. Wat in deze Next To Normal wordt aangekaart is net wat de impact op een gezin kan zijn als iemand binnen dat gezin met psychische problemen te kampen heeft. Hoe ga je er mee om en moeten we het verzwijgen, of net niet? We mogen proberen een antwoord op deze vragen te vinden bij Muziektheater ProMITHEus in het sfeervolle theater van 30CC/Wagehuys in Leuven.

Op een fijn en heel functioneel decor zorgt een verzorgd lichtplan voor de juiste sfeer in elke scène

Next To Normal is het verhaal van een schijnbaar doordeweeks gezin, wonend in een alledaagse wijk. Dan en Diana lijken het wel voor elkaar te hebben, maar schijn bedriegt. De Goodmans gaan namelijk gebukt onder de mentale toestand van Diana. Zij valt na een piekperiode steeds terug in een diep dal. Een gevolg van een bipolaire stoornis. De toestand van Diana bepaalt al jaren het reilen en zeilen binnen de familie Goodman, en staat dus ook centraal in de voorstelling. Niemand weet of kan voorspellen wanneer het met haar slecht zal gaan, of wanneer ze euforisch of neerslachtig zal zijn. Het is dus niet enkel de strijd van Diana, maar van het hele gezin. Next To Normal werd onderscheiden met de prestigieuze Pulitzer Prize en maar liefst drie Tony Awards.

Regisseur Rudi Giron zal waarschijnlijk niet in aanmerking komen voor één van deze prijzen. Maar dat heeft niks te zien met zijn prestatie in deze opvoering. Want als het opzet is om mensen te raken en mee te nemen in de emoties van het verhaal dan is hij daar goed in geslaagd. Als er al een rem zit op de totale overgave aan- en een optimale beleving van het stuk, dan komt dat door de niet zo goed op punt staande kwaliteit van het geluid. Dat haalt ook het niveau van de zang naar beneden, terwijl de cast dat niet verdient. Die speelt en zingt een zeer aantrekkelijke voorstelling, maar door de technische mankementjes slagen ze er niet in een feilloze prestatie neer te zetten. Het orkest blijkt er weinig of geen last van te hebben en levert een indrukwekkende bijdrage. Op een fijn en heel functioneel decor zorgt een verzorgd lichtplan voor de juiste sfeer in elke scène. In het decor zit trouwens een leuke verrassing. De videoprojectie lijkt eerst wat overbodig, maar geeft alsnog met passende accenten een meerwaarde aan de set.

De cast neemt snel de teugels stevig in de hand en overtuigt

Het begin laat wat twijfel vermoeden, maar de cast neemt snel de teugels stevig in de hand en overtuigt. Kristel Lamerichs zet een heel geloofwaardige Diana op scène die als een kameleon met elke tegenspeler een goede match weet te vinden. Roel Lauwens speelt Dan en kan met zijn rol overtuigend vertellen hoe moeilijk het is om ook na jaren van vechten alsnog de juiste manier te vinden om eerlijk en open met de situatie om te gaan. Het leven naast het met spanning overladen gezin, en het integreren in dat gezin van een nieuw individu wordt duidelijk geïllustreerd door dochter Natalie en haar liefje Henry, respectievelijk gespeeld door Saïn Vantomme en Samuël Anastasi. Natalie zweeft tussen het weghouden van haar lief bij het gezin en de drang om Henry dieper deel te laten uitmaken van haar leven.

Een zwaar thema, waarbij alle mogelijke emoties in een mooi evenwicht worden gebracht

Vocaal en acterend het meest verrassend is Jervin Weckx. De laatste tijd veel gegroeid in zijn vak, en hier heel sterk in zijn rol als zoon Gabe. Hij belichaamt de onoverkomelijke terugval van Diana in de diepte van haar waanbeeld, al was het een onweerstaanbare verleiding. Sébastien De Smet speelt de twee psychologen welke bij wie Diana ten rade gaat. Dokter Fine slaagt er niet in een connectie te maken met Diana en zoekt de oplossing in een amalgaam van farmaceutische samenstellingen. Dokter Madden daarentegen zweert bij een persoonlijker aanpak. Sébastien De Smet trekt een heel duidelijke lijn tussen zijn beide personages. Diana kan dan ook zichtbaar laten merken hoe ze de aanpak van beide dokters ervaart. Of ze uiteindelijk kan genezen moet je zelf komen uitzoeken. 

Een zwaar thema, waarbij alle mogelijke emoties in een mooi evenwicht worden gebracht zoals je het in goed theater hoort te ervaren. Zeker een aanrader. Next To Normal is nog tot en met 23 maart te zien in verschillende Vlaamse theaters. Tickets en meer informatie vind je op www.promitheus.be.

Door Jean-Paul De Corte

Foto’s: Patrick Defort