Le Temps Perdu

Met Le Temps Perdu is Isabelle Beernaert al aan haar achtste theatershow toe. Na het verhalen van woelige relationele watertjes in o.a. Ne Me Quitte Pas, Under My Skin en Tabula Rasa, is het nu tijd voor zelfreflectie. Wat betekenden die woelige periodes? Was het verloren tijd of brachten ze waarde bij aan het leven? Samen met  tien dansers gaat het publiek mee op ontdekkingsreis.

Controle, emotie en rust

Tien dansers, vijf koppels. Elk koppel heeft zijn functie in de aangebrachte thema’s in deze dansvoorstelling. Inspiratie daarvoor haalde Isabelle bij De Vier Jaargetijden. De herfst staat voor de aftakeling, de winter symboliseert het diepste dal waar je doorheen kan gaan, de lente geeft hoop en brengt nieuw leven en de zomer staat voor vreugde en feest. Deze dansers nemen je mee door een wervelwind van emoties tijdens een zoektocht naar de ‘verloren tijd’.

 Verdriet, pijn, vreugde, plezier. Wat ze ook naar je werpen, het komt binnen en klopt als een bus

Net zoals de voorgaande voorstellingen, drijft deze Le Temps Perdu op niets dan kwaliteit. Een prachtige muziekkeuze met hier en daar een gedurfd, uptempo nummer dat wonderwel goed werkt. Het lichtplan is wederom om vingers van af te likken, majestueus als het kan en zeer intiem als het moet. De kleurwisselingen helpen om de negatieve en positieve emoties van de dans te versterken. De projecties zijn misschien net iets te donker, maar dat is waarschijnlijk een bewuste keuze. De mooie en passende beelden werken dan in alle geval ook beter iets te donker dan te licht. Ook de outfits zijn bijzonder knap, met heel wat overeenkomsten en toch fijne afwisselende verschillen.

Dan heb je de tien dansers. De kwaliteit die deze personen op het podium neerzetten is verbluffend. Niet alleen moeten ze een emotie met beweging overbrengen, ze moeten deze ook acteren. Er enkele uitpikken zou afbreuk doen aan de anderen want voor deze prestatie is sterk teamwerk een vereiste. Ook voor de choreo’s geldt dit, zeer zeker in de vele gevallen waar er naast het koppel in het licht, ook anderen dansen, of gewoon present zijn in de schaduw.

Le Temps Perdu is alvast geen verloren tijd, Le Temps Perdu geeft je net tijd terug

Hier ligt een van de grote verschillen t.o.v. de vorige creaties: rustperiodes. Er wordt veel gestaan, gewandeld of zeer traag bewogen. Niet dat dit het ook maar iets gemakkelijker maakt, want alles moet altijd met de juiste emotie en volledig gecontroleerd gebeuren. Prachtig om te zien, prachtig om als publiek die ‘slow-dance’ momenten te krijgen. Een ander grote verschil is het brede palet aan emoties. Daar waar de vorige shows meer rond een bepaalde emotie draaiden, komen er hier heel wat prikkels op je af. Verdriet, pijn, vreugde, plezier. Wat ze ook naar je werpen, het komt binnen en klopt als een bus.

Le Temps Perdu is alvast geen verloren tijd, Le Temps Perdu geeft je net tijd terug. Tijd om jezelf iets beter te leren kennen op een mooie, integere en pure manier, zoals dans op dit niveau dat kan! Ga & geniet! 

Le Temps Perdu speelt nog het hele seizoen doorheen Nederland en België. Meer informatie & tickets vind je op www.isabellebeernaert.be.

Door Patrick Defort

Foto’s: Kim Vos