Isabelle Beernaert en Daniel Borst

Dit najaar pakt Isabelle Beernaert uit met haar nieuwe dansvoorstelling Le Temps Perdu. Een einde, maar ook een nieuw begin. Niet toevallig volgt haar persoonlijk leven parallellen daarmee. Tijdens Tabula Rasa, de vorige show, kwam Daniel Borst in haar leven. Wat begon als een heel toevallige ontmoeting mondde uit in een partnerschap, zakelijk, artistiek en emotioneel. Musical Vibes sprak met deze twee overduidelijk gelukkige mensen.

Tijd is liefde

Van waar komt de inspiratie voor Le Temps Perdu?

Isabelle: In al mijn andere stukken praat ik altijd over het aantrekken en het loslaten van dingen. Heb je dan de juiste keuzes gemaakt in je leven? Het is een stilstaan bij de bewustwording van wat je gedaan hebt in het leven. Ga je verder zo of heb je persoonlijk tijd verloren? Of heeft de mensheid tijd verloren? Er is ook altijd een relatie naar mijn zus die heel jong gestorven is, op haar 23ste. Dat heeft echt een shockeffect gegeven. Je kijkt dan anders naar je bestaan. Veel mensen begrijpen dat niet, maar ik ben dus heel snel geconfronteerd geweest met de dood. Ook met de geboorte, want ik heb drie kinderen, maar de dood heeft ook vroeg meegespeeld. We komen en gaan, dat snappen we wel allemaal, we aanvaarden dat wel, maar zijn we daar allemaal wel gerust in? Ik word nu ook ouder en dan denk ik ook: “Ik moet mijn tijd heel goed gaan besteden want straks is het gedaan”. Misschien is het wat vroeg om er zo aan te denken, maar ik zit daar wel mee. Ik denk dat iedereen wel met die doodsangst of een verdriet daarrond zit, maar niemand staat daar bij stil.

Le Temps Perdu is een ode aan het leven en ik wil ook heel graag de mensen een andere kijk geven op het verlies. Dat is iets dat ik tot nu toe nog niet gedaan heb. De dramatiek en de pijn achter alles heb ik tot nu beklemtoond en daar begin in nu ook mee in Le Temps Perdu; met Herfst en Winter. Maar daarna toon ik dat het leven echt fantastisch is en dat die pijn er gewoon bij hoort. En daaruit komen de vier jaargetijden in de voorstelling. Het geboren worden van dingen en het afsterven. Ik begin daarom ook bewust met de herfst en dan de winter omdat ik met het zwaarste wil starten. Daarna komt weer een nieuw begin. Dat kan dan heel ver gaan, dat kan persoonlijk zijn, over een koppel gaan, over een leven of over de mensheid gaan. Het is een vraagteken, voor iedereen en voor mezelf. We hebben daar met de dansers echt goed onderzoek naar gedaan. Iedereen mocht zijn eigen invulling daarvan geven, hoe sta je daartegenover, tegenover het woordje ‘tijd’. Uiteindelijk is tijd voor mij liefde. Liefde en aandacht.

Mijn pijn en lijden heeft een enorm mooi bestaan en dat is Manon

Manon, je dochter doet mee, is dat toeval?

Isabelle: Ik heb er niet om gevraagd. Maar alle omstandigheden kwamen zo uit. Ik ben in Portugal gaan produceren, omdat ik echt bij de Atlantische Oceaan wou zijn. Ik wou rust en op een neutrale plek zijn. Als ik te dicht bij huis blijf, dan ben ik niet volledig los van mijn wereld hier. Ook voor de dansers was het daar een neutrale plek. Vorig jaar was Manon mijn assistent choreograaf. Ze heeft nu een relatiebreuk meegemaakt en ze wou terug dansen. Dan moest ze dus mee naar Portugal. Dat was initieel een beetje moeilijk, maar ze heeft dan toch echt de knoop doorgehakt. Ik ben wel heel blij dat het zo gegaan is. Het heeft haar een heel nieuwe boost gegeven. Het verschil tussen het begin van de periode in Portugal en nu is enorm! Ik ben echt blij. Het feit dat we die voeding weer hebben kunnen delen, dat we veel tijd en herinneringen hebben gedeeld onder moeder en dochter, ook de minder leuke, dat geeft een heel positief effect in het verhaal. Zij speelt dan ook de zomer, het herleven. Fantastisch! Ik ben altijd voorzichtig geweest met Manon, omdat ze in de schaduw van een artiest leeft en ik heb het altijd proberen te weerhouden, maar tegenhouden lukt niet. Ze wil dit graag doen en zij is ook heel krachtig. Ik omarm het echt helemaal!

De promovideo’s die ze maakt, geven helemaal de juiste sfeer weer, dat zit duidelijk ook in haar.

Isabelle: Natuurlijk, nog meer zelfs! Ik was twintig toen ze geboren is en ze heeft echt alles meegemaakt. Ze was bij alle repetities, ze hoorde en zag als baby al alles. Ze heeft die informatie van toen al meegekregen. Ik ben niet zo goed in het audiovisuele, maar zij dan weer wel. Dat is een extra laag bij haar. De fusie samen met Daniel, die meewerkte aan de filmpjes, die was fantastisch. Dat klikte ook dadelijk.

Daniel: Ja, inderdaad. Ik merkte ook meteen dat wat ze doet echt uit haar natuur komt.

Isabelle: Intuïtief hé.

Daniel: Volledig, ja. Net zoals het dansen. Ze had al heel lang niet echt meer gedanst en in een keer zit ze er terug in. De beleving is bij haar heel duidelijk zichtbaar. Wanneer je haar dan bezig ziet tijdens de repetities, dan voel je gewoon het wezenlijke verschil van iemand die ermee geboren is en het van jongs af aan met de paplepel erin krijgt. Daar valt niet aan te tippen. Een scholing kan bijschaven, een ruwe diamant bijslijpen, maar dit kan geen scholing aanleren.

Isabelle: Dat troost mij een beetje bij het feit dat zij al mijn problemen heeft meegemaakt. Nu is daar iets positiefs uitgekomen. Dus mijn pijn en lijden heeft een enorm mooi bestaan en dat is Manon. Het is zo mooi dat zij al dat vuur en die passie in een positieve draai heeft gestoken. Die video’s, dat is een luxe! Ze waren alle twee bij mij aanwezig. Normaal gezien moet je mensen boeken en alles zelf regelen. Zij waren er constant! Ze leven van het begin tot het einde mee en ik moet hen niets vertellen, want ze snuiven het zelf op!

Opeens stond hij dan voor mijn neus. Dat was de ontmoeting. Serendipiteit!

Daniel zit hier niet toevallig bij, hij is meer dan de videoproducer. Vertel eens?

Isabelle: Ja, dat is een mooi verhaal. Maar dat zal Daniel heel graag vertellen (lacht).

Daniel: Het is inderdaad wel een heel bijzonder verhaal. Het sluit heel erg aan op dat aantrekken en loslaten waar we het net over hadden. Ook de dood heeft zeker aanleiding gegeven tot bepaalde zaken, tot bewustwording. Ik denk dat de aantrekkingskracht bij mij onbewust aangewakkerd is door een dood in mijn persoonlijke kring. Toen werd ik al een klein beetje wakker geschud. In de laatste gesprekken die ik met die persoon had gehad, was het duidelijk dat ik al een tijdje dingen deed die niet helemaal in mijn straatje pasten. Ik vond het altijd fijn om het familiebedrijf van mijn ouders over te nemen, dat is een traditie die reeds vier generaties loopt. Ik heb me daar ook zo’n vijftien jaar voor ingezet. Er was echter altijd een creatieve kant die onderdrukt was. Door dat verlies, ging ik meer naar kunst, ik voelde dat kunst me kon raken op een of andere manier.

Ik ging al wel naar dansvoorstellingen, maar begon dat veel meer te doen. Zo had ik de eerdere voorstellingen van Isabelle ook al gezien. Maar de laatste keer zat ik dan in Carré bij Tabula Rasa en er gebeurde na enkele minuten iets in mij. Ik moest spontaan huilen. Niet huilen omdat ik iets moois zag, maar ook om een soort besef dat er iets aan de hand was, iets aan het bewegen was in mij. Het hele stuk heb ik, met wat tussenpauzes om af en toe een zakdoekje te pakken, echt moeten huilen. Tegelijkertijd was het ook wel een opluchting. Na de voorstelling heb ik even in de zaal gezeten, tot iedereen die leeg was. Ik moest even tot besef komen, kijken of dat gevoel kon landen. De realisatie kwam, dat het leven dat ik tot dan had geleid over was. Het heeft me veel bijgebracht, ik heb heel veel geleerd maar het was tijd om een volgende stap te zetten.

Isabelle: Echt Tabula Rasa dus! En dan komt er nog het sprookjesverhaal!

Daniel: Ja, toen ik dan eindelijk naar buiten ging, had ik erg het gevoel dat ik iemand wilde bedanken. Iemand van de dansers, dacht ik. Ik had er niet aan gedacht dat het misschien Isabelle kon zijn. Ik loop er de Lounge van Carré binnen, maar ik herkende er eigenlijk niemand. Ik ben dan op het balkon gaan staan, het was een prachtige dag, het zonnetje scheen en het water van de grachten weerspiegelde mooi. Toen kreeg ik het gevoel dat het allemaal goed was. Ik had mijn les geleerd, was tot besef gekomen en zou stappen ondernemen in mijn leven. Ik kon het best gewoon los laten. Op dat moment draai ik me om en toen stonden wij oog in oog.

Isabelle: Maar echt hé! Dat was een magisch moment! Toen ik na de voorstelling in de Lounge kwam, was er veel volk. Ik moest me overal tussen wringen en daar was er een eiland dat helemaal leeg was. Ik ging naar daar, de zon scheen er inderdaad mooi. Opeens stond hij dan voor mijn neus. Dat was de ontmoeting. Serendipiteit!

Daniel: Toen had ik dadelijk ook geen woorden.

Isabelle: Ik heb het toen ook op afstand gehouden, want iedereen komt me bedanken of een woordje zeggen. Maar ik voelde dat hij iets wou delen. Ik heb zelfs mijn kaartje niet gegeven, maar hem naar de website doorverwezen. Maar die ontmoeting bleef echt wel hangen. Via social media is het dan wel snel gegaan (lacht). Maar ik had dit nooit gedacht! Ik was wel heel geïnteresseerd in zijn verdriet en we hebben dan een paar keer telefonisch contact gehad. Hij is dan komen kijken naar de allerlaatste voorstelling van Tabula Rasa. Voor mij was dat een eindpunt, maar het leek ook een beginpunt te worden. Ik had niet de gedachte dat ik verliefd was, maar er was wel een speciaal gevoel. Eigenlijk was ik al heel lang op zoek naar een soort van partner die artistiek en zakelijk mij zou kunnen beschermen en omringen. Iedereen zei me van een sollicitatie te doen, maar ik zou niet weten hoe ik zo iemand zou hebben kunnen vinden! Het moest iemand zijn die bijna altijd aanwezig is, maar ook die zakelijke kant kan zien en begrijpen en ook in de artistieke kant mee kan. Eigenlijk mee het product van in het begin zien ontwikkelen om daarin een ondersteuning te kunnen geven. Dat was heel moeilijk en ik was er toch al een paar jaar mee bezig.

Eigenlijk was dat ook mijn eerste vraag naar hem toe. Hij vertelde over zijn zakelijke achtergrond, maar hij heeft ook heel veel interesse in muziek. Ik voelde dat hij kunstzinnig was. Ik heb hem dus gevraagd of hij interesse had in die positie die ik al lang wou invullen. Voor hem was dat de switch die hij in zijn leven wou maken. Allemaal heel toevallig. Daar is dan bovenop nog het andere gekomen, ik ben verliefd geworden. Ik wou dat niet echt toegeven ofzo. Ik had met Tabula Rasa een beslissing genomen om niets concreets te beginnen als ik de persoon niet heel goed zou kennen. Maar dit gevoel heeft me overweldigd. Het was alsof hij een andere deur opendeed en ik voelde echt een duw in mijn rug. Ik ben het nog lang blijven tegenhouden, maar nu ben ik er helemaal in. Ik ben heel triestig als we spanningen hebben, daar moeten we een balans in vinden, maar daarom weet ik ook net dat het heel kostbaar is. Het heeft bij ons beiden in alle geval een euforisch gevoel gegeven waardoor hij ook vrij snel heeft beslist om te stoppen in de familiezaak en dan is hij ook naar Portugal gekomen. Nu is het een overgangsperiode om alles te zien, te voelen en te leren waar het allemaal om draait want de theaterwereld is een heel complex gegeven.

Daniel: Het is een snelle switch geweest, ook omdat mijn plan om te stoppen versneld werd. Maar ik wilde het ook graag omdat dit een unieke kans is, artistiek maar ook emotioneel, om iets op te gaan bouwen. Dus daar wou ik zo snel mogelijk mee verder gaan. Het voelt allemaal heel goed. Het is wel een lastige switch om te maken, omdat ik helemaal niet uit die wereld kom. Dus nu probeer ik alle radartjes in elkaar te laten klikken.

Het artistiek leven is grotendeels een intuïtief leven

De artistieke wereld is een zeer speciaal gegeven, heb je al figuurlijke kletsen gekregen?

Daniel: Ja, toch wel (lacht). Niet zozeer omdat ik het milieu niet helemaal begrijp, maar eerder mezelf niet. Want als je vijftien jaar in een bepaald stramien vastzit, dan treedt er een bepaalde ontwenning op die tijd nodig heeft. Alleen al de tijdsindeling is helemaal anders. Ik was normaal gesproken om 8 uur op mijn werk. De dag voorbereiden, winkel opendoen. Dat is nu heel anders. Dat is tegelijkertijd ook het leuke, het avontuurlijke. Maar voor je systeem daaraan gewend is! Dan ook nog in Portugal. Het was daar een prachtige locatie overigens, heerlijk om daar te zijn, maar de tijd gaat zo snel als er veel op je afkomt, dat je soms later pas duidelijk wordt hoe de dingen dan echt werken.

Isabelle: Maar wat zijn de kletsen die je dan gehad hebt?

Daniel: Die ontwenning vooral. Dat je systeem toch blijft vasthouden aan dat oude op een of andere manier. Tegelijkertijd is het achterlaten van je familiebedrijf ook wel iets. Ik was er al vijf jaar mee aan het worstelen. Ik had eerder ook al moeilijke periodes omdat ik niet wist wat en hoe ik het zou doen, dus ik bleef maar volhouden om het familiebedrijf voort te zetten. Nu heb ik er dus voor gekozen om dat achter te laten maar toch blijft dat nog aan me trekken op een of andere manier.

Isabelle: In het begin wou je ook meer structuur brengen, maar dat gaat niet. Het artistiek leven is grotendeels een intuïtief leven. Ik probeer dat wel te begrijpen en voel dat vuur in je. Maar in de theaterwereld moet je net heel flexibel zijn. We hebben wel een programma, maar dat kan heel erg uitlopen of veranderen. Voor mij is dat doodnormaal, maar ik voelde dat het voor jou moeilijk lag. Maar dit voelt nu wel heel goed, heel stabiliserend. Ik kom nu thuis na al die heisa en we kunnen rustig chillen, dat geeft mij een enorme balans. Dus ik begrijp echt wel dat die kant met een bepaalde stabiliteit en structuur ook wel nodig is. Een huishouden en een privéleven bijvoorbeeld. Ik ben heel dankbaar dat het nu zo kan! We komen dan wel uit twee hele verschillende kanten maar tot nu toe lukt het!

Daniel: Ja, dat is zeker. Als het nu al lukt wordt het alleen maar beter.

Isabelle: Ik ben altijd bang van deze periode. De periode die naar een première leidt. Ik heb in augustus al gezegd: “Vergeef me, want ik ben dan niet meer menselijk”. Dat heeft hij ook al gezegd, dat hij dan een heel andere Isabelle ziet. Maar ik kan dat niet tegenhouden, ik ga dan volledig op in alles. Ik word hysterisch of boos als het niet goed gaat. Of ik word te passioneel. Ik verwittig de dansers daar ook altijd voor. Maar tussen verwittigen en het meemaken, dat is een wereld van verschil! (lacht) Het grote voordeel is dat hij het nu wel allemaal van in het begin heeft beleefd en wat ook belangrijk is, hij zit ook verwerkt in het verhaal. Ne Me Quitte Pas was mijn verhaal, de verhaallijn van de man was iets waarvan ik dacht dat het zo zou zijn. Nu heb ik voor de eerste keer constant overlegd met hem. Mijn kant van het verhaal als vrouw is zo, wat is jouw kant en visie daarop dan? Dat hebben we iedere keer overlegd, klopt dat telkens? Dus dit is het eerste stuk waar de verhaallijn van de man samen gemaakt is.

Verhaalmatig zijn de gevoelens in de duetten een combinatie van onze ideeën

Dus je krijgt al nieuwe inspiratie door deze nieuwe relatie?

Isabelle: Ja en dat is uniek. Ik besef ook dat ik eigenlijk nooit de juiste plek heb gegeven aan mijn partners. Ik heb daar nu geen last mee, maar dat is ook omdat hij het is, denk ik. Nu is het echt samenwerken. Professioneel, artistiek en dan ook nog relationeel past het allemaal. Het voelt voor mij als een geschenk bijna. Ik hoor altijd mijn mama zeggen: “Pas op, niet te hard van stapel lopen”. Ok, maar tot nu toe heb ik geen kink in de kabel gevonden. Alleen die ontwenning zoals hij zegt. Maar voor mij werkt het heel stabiliserend, heel toevoegend. Ook muzikaal en visueel. Muzikaal gezien is het een mengeling van ons, projectiematig heeft hij vormgegeven. Verhaalmatig zijn de gevoelens in de duetten een combinatie van onze ideeën. Ik zeg niet dat het al perfect 50/50 is, maar er is zeker input te zien en te voelen. Het volgende stuk gaan we echt samen maken. We hebben al een werktitel A Bout De Souffle. We hebben ook een korte titel l’alma en dat is Spaans voor bezieling. Dat zijn de twee ideeën waarmee we nu werken. Het is gebaseerd op een hele oude film. Cinematografisch is Daniel ook heel sterk.

Daniel: Ja, dat is mijn taal. Beeld en muziek. In die zin ben ik zeker aanvullend. Dat is ook mijn manier van communiceren naar haar toe. Daarin geef ik voeding waaruit ze dan weer beweging uit kan laten vloeien.

Isabelle: Ik moet toegeven dat ik een beetje vast zat. Tabula Rasa komt uit een harde klap en het tempo van mijn leven is vertraagd. Ik vond zo geen muziek meer die me echt inspireerde, behalve dan klassieke muziek. Daniel heeft heel veel techno kennis, dus er zitten enkele techno stukken in die symfonisch gespeeld kunnen worden. Hij heeft me echt nieuwe vibes gegeven. Dat voelt echt wel heel goed. Dat voel ik dan ook als de mannelijke kant in het stuk. Het zit allemaal wel heel goed in balans.

Daniel: Het is echt wel heel divers qua muziek. Het is mooi hoe we zulke diverse stukken uit allerlei verschillende stijlen en talen samen kunnen smeden tot een geheel. Ik denk ook dat dat altijd jouw kracht is geweest.

Isabelle: Ik ben ervan overtuigd dat onze ontmoeting geen toeval kan zijn!

Le Temps Perdu speelt vanaf 20 oktober in Nederland en komt vanaf 18 november naar België. Meer informatie & tickets vind je op www.isabellebeernaert.com.

Door Patrick Defort

Foto’s: Patrick Defort