GESLACHT! Of de legende(r) van het broekgeheim
GESLACHT! Of de legende(r) van het broekgeheim brengt op intieme en poëtische wijze een verhaal over liefde, over zoeken naar wie je wel of niet bent, over een zee van onuitputtelijke emoties en de golfbreker die je tegenhoudt mocht je kopje onder dreigen te gaan.
Een ontluikend taboe
Het verhaal gaat over Samantha, die als vrouw werd geboren, maar in haar een lieve, coole kerel herbergt, Sam. Hun relatie is complex, doch teder en intiem. Wanneer er plots een échte man in haar leven opduikt, beginnen de twijfels pas echt op te spelen. Kiest ze voor hem of ontkent ze haar gevoel. Zou hij overweg kunnen met Sam of moet ze hem maar gewoon geheim houden. Het begin van een doolhof vol dwaalsporen en het op zoek gaan naar jezelf.
Daar waar homoseksualiteit en abortus reeds geruime tijd een bespreekbaar thema zijn geworden, doorbreekt dit stuk het taboe rond genderidentiteit- en diversiteit. Wat is het en wat doet het met een mens? Hebben we ons namelijk allemaal niet ooit afgevraagd wie we zijn of waarom we ons anders voordoen? Deze voorstelling vraagt de kijker om buiten hun comfort zone te treden en hun gedachten open te stellen. Desondanks wordt het stuk niet op een zwaarmoedige manier gebracht en kiest men duidelijk voor een empathische, doch nuchtere kijk op dit thema. Je krijgt een magisch evenwicht tussen de wervelstorm aan emoties die er in het hoofd van de personages omgaat, alsook de zee van rust die ze bij elkaar kunnen vinden. Humor is een zeer belangrijk aspect. Complexe franjes van gedachten worden soms op kinderlijke wijze uitgerukt. Met dichterlijke beeldspraak worden sprookjes en verhalen ontleedt, om op een lichtzinnige manier de diepgang van dit thema te kunnen aankaarten. Zelfs de goedheilige Sint moet er af en toe spreekwoordelijk aan geloven.
Mira Delbaen beleeft dit stuk met elke vezel van haar lichaam en verpersoonlijkt de verschillende facetten van deze innerlijke strijd naadloos aan elkaar
Zangmatig is de voorstelling een streling voor het oor omdat de stemmen van beide acteurs zo mooi in elkaar vloeien. De nummers krijgen een natuurlijke gelaagdheid door de finesse van de teksten en de prachtige harmonieën die worden gezongen. Het zijn dan misschien geen typische beltsongs, maar de spelers weten de kijker in het diepst van hun wezen te raken door zich van hun meest breekbare kant te tonen. Een dikke pluim aan de pianist die telkens de juiste snaar weet te raken, zowel bij de spelers als bij het publiek.
Mira Delbaen speelt een ontwapenende Samantha. Ze beleeft dit stuk met elke vezel van haar lichaam en verpersoonlijkt de verschillende facetten van deze innerlijke strijd naadloos aan elkaar. Op zeer korte tijd is ze erin geslaagd een wezenlijk verschil te maken tussen de persoon die ze is en zou willen zijn. Je voelt de last die ze met zich meedraagt, maar ze slaagt erin dit op een eerlijke, sympathieke en beklijvende manier neer te zetten. David Verbeeck charmeert als Toon, de man die valt op de pure schoonheid van Samantha, maar ook moet leren omgaan met Sam. De last op zijn schouders valt hem zwaar, maar toch weet hij een draagvlak te vormen voor alle problemen die zich voorleggen. De overgang van de typische mannelijkheid naar het ontluiken van zijn vrouwelijke kantjes, zijn vertederend om te zien.
Deze voorstelling vraagt de kijker om buiten hun comfort zone te treden en hun gedachten open te stellen
Het decor is simplistisch voorgesteld, maar zit zeer inventief in elkaar. Een gigantische berg kledij fungeert als de rots in de branding van het woelige leven van Samantha. Het is haar plek in de wereld waarin ze alles kwijt kan, haar gedachten de vrije loop laat en iemand enkel toelaat als zij dat wil. Daarnaast heb je drie afzonderlijke ramen waarin je zowel kan doorkijken als kan inkijken en er een spiegeleffect wordt gecreëerd. De reflectie doet terugdenken aan ‘Mulan’ waarin het hoofdpersonage zich ook afvraagt welke kant ze met zichzelf op moet. De symboliek achter dit alles komt op die manier prachtig aan bod. Reken daar dan een mooi uitgekiend lichtplan bij en je hebt een plaatje om u tegen te zeggen. Er is inventief nagedacht over welke kleur de scènes nodig hadden om de emoties nog meer te belichten of de spelers bewust in het donker te zetten daar waar de intimiteit hoogtij viert.
GESLACHT! bewijst met deze voorstelling dat elk taboe bespreekbaar kan worden gemaakt zolang je maar gelooft dat de Sint steeds het beste met je voorheeft… als je braaf bent!
Door Wesley Van der Veken