Florence Foster Jenkins

Hoewel Florence Foster Jenkins vandaag de dag niet meer zo bekend is, was ze een eeuw geleden een echte hit. Niet omdat ze, zoals vaker voorvalt bij popsterren, goed kon zingen. Het tegendeel was echter het geval: kattenvals zong ze. Met Florence Foster Jenkins bewijst Loge 10 Theaterproducties, met regisseur Bruno Van Heystraeten, opnieuw dat kwaliteitsvolle theaterstukken een standaard is bij het productiehuis.

Mooi eerbetoon aan een speciale dame

Hoewel Florence Foster Jenkins een goede pianiste is, is dit minder het geval bij haar zangkwaliteiten (en dat is nog zacht uitgedrukt). Florence kan geen noot juist krijgen, maar meent dat ze een prachtige stem heeft. Dit idee wordt alleen maar versterkt door haar echtgenoot, St. Clair Bayfield, die haar op alle mogelijke manieren aanmoedigt en ervoor zorgt dat noch de pers, noch publiek een slecht woord over Florence kan zeggen. Wanneer Florence op zoek is naar een nieuwe begeleider, komt ook het idee bij haar op om concerten te geven. Florence liep jaren geleden echter syfilis op, dus is ze genoodzaakt alles rustig aan te doen. Wanneer ze de kans krijgt om in een grote zaal op te treden, lijkt die rust verre van aanwezig – wat haar tol begint te eisen op haar gezondheid.

Niemand zal de rol van Florence Foster Jenkins ooit zo goed kunnen spelen als Karin Jacobs

Loge 10 zet pareltjes van decors neer, en hier is dat geen uitzondering. Overal wordt aan gedacht: tot in de kleinste details lijkt het publiek zich de wagen in het begin van de 20^ste eeuw. De mooie kostuums en de zachte lichtschakeringen versterken dit idee alleen maar.

Niemand zal de rol van Florence Foster Jenkins ooit zo goed kunnen spelen als Karin Jacobs. Hoewel Karin zelf een zeer goede zangeres is (wat ze in haar slotnoten bewijst), is hier niks van te merken wanneer ze Florence vertolkt. Het moet ongelooflijk lastig zijn om zo vals te moeten zingen, maar Karin speelt het klaar. Toch weet ze haar personage met respect te benaderen en zorg ze voor hilarische momenten tijdens de voorstelling. Haar echtgenoot, St. Clair Bayfield, wordt gespeeld door Maxime De Winne. Maxime laat zijn rol evolueren van een oppervlakkig naar een diepgaand personage, waar hij een mooie keuze maakt. Hij zorgt voor extra tederheid wanneer hij spreekt over Florence, die hij mooi overbrengt.

Een komisch verhaal, gebracht door topacteurs in een prachtig decor

De rol van de pianobegeleider, Cosmé McMoon, wordt vertolkt door Jérémie Vrielynck. Uit dit theaterstuk blijkt Jérémie naast een goede acteur ook een zeer goed pianist te zijn. Deze rol lijkt daarom op zijn lijf geschreven: hij leeft zich prima uit in zijn ingetogen, verlegen personage en als pianist laat hij zijn muzikaliteit blijken. Een minpunt is het keyboard waarop wordt gespeeld. De elektronische klanken trekken de kwaliteit van het pianospel naar beneden is, wat jammer is. Tenslotte vervolledigen Nathalie Wijnants en Koen Crucke de cast met verschillende typetjes te spelen. Hoewel ze verschillende personages vertolken, zorgen ze beiden toch steeds voor een verschillende invulling bij elke rol, zodat alles steeds fris blijft.

Florence Foster Jenkins zorgt voor kwaliteit alom: een komisch verhaal, gebracht door topacteurs in een prachtig decor. Wanneer u een avond wil genieten van humor, is dit de juiste voorstelling.

Forence Foster Jenkins speelt tot en met 25 juni in de Rode Zaal in het Fakkeltheater. Meer info en tickets vind je op www.loge10.be.

Door Amber Degeest