Evita
Je bent jong, mooi, maar arm, laaggeschoold en je woont in een klein provinciestadje ergens in Argentinië. Wie kon vermoeden dat een meisje als Eva Maria Duarté het zou schoppen tot de meest invloedrijke dame van haar tijd en van de wereld? Dat ze nooit politiek verkozen is was geen belemmering om gigantische veranderingen door te voeren in haar land. Vaak omstreden, maar al even vaak geliefd en bewonderd. Evita, of vrij vertaald “Evaatje”, was in ieder geval een zegen voor de armen en de vrouwen in Argentinië. Het kan dan ook niet anders of het verhaal van deze dame moest worden neergeschreven en in theater en bioscoop vertoond worden. Dat is intussen door velen gedaan met afwisselend succes. Vooral de moeilijkheidsgraad van de door Sir Andrew Lloyd Webber en Tim Rice gecomponeerde musical blijkt voor velen een uitdaging. Eentje van het soort waar hier en daar al wat tanden zijn op stukgebeten. In Knokke bleek deze musical brengen ook de droom te zijn van huisregisseur Lore Dobbelaere van Musicalgroep Milo. Na een sterke groei in de kwaliteit van hun producties moest het er van komen. Musical Vibes was erbij en keek er naar.
Zware kost
Eva Duarté woont in Junin en leert de tangozanger Augustin Magaldi kennen. Ze trekken samen naar Buenos Aires waar zij probeert een carrière als actrice uit te bouwen. Als ze op een dag kolonel Juan Péron tegen het lijf loopt is dat het begin van een drastische verandering in haar leven. Ze verdrijft zijn minnares en wordt zelf de dame des huizes om al snel de Argentijnse bevolking, met vooral de “descamisados” of arbeiders op haar hand te krijgen. Ze brengt het tot de meest geliefde én gehate vrouw ter wereld, tot haar dood door kanker op haar 33ste.
De grote aandachtstrekker is wel het decor. Petje af voor wie dit heeft bedacht en in elkaar gezet
Zoals in het persmoment aangekondigd wordt deze productie bij Milo gebracht door twee casts. Een blauwe en een witte cast, verwijzend naar de kleuren van de Argentijnse vlag. Wat tot die keuze heeft geleid blijft onduidelijk. Temeer dat de respectievelijke casts elkaar niet altijd afwisselen verwerpt het argument dat het stuk te zwaar is om door één cast te dragen. Wie, door welke reden dan ook, geen twee keer wou of kon gaan kijken moest een keuze maken. Aan het maken van een keuze zijn al dan niet argumenten verbonden, tenzij je niemand van de cast persoonlijk kent. In het liefhebbers circuit, waar het anders al moeilijk is om bij elke voorstelling een evenredig niveau te halen, eist met een dubbele cast werken extra concentratie en voorbereiding. Je moet dan van heel goede huize zijn om dat vlekkeloos te laten verlopen.
De kans dat je als publiek een goede of een minder goede voorstelling meepikt is dan ook vrij reëel. Zeker bij een musical als Evita is er weinig ruimte om verkeerde beslissingen te nemen, en voor Milo blijkt deze zware kost net iets te hoog gegrepen. Althans bij deze voorstelling. Vooral vocaal kan de cast de lading niet volledig dekken, maar ook sommige dansers komen wat vurigheid te kort om de Zuid-Amerikaanse passie en het temperament te illustreren. Vaak wordt ook met meer tegenlicht dan frontlicht gewerkt, wat al even vaak voor donkere scènes zorgt en onzichtbare acteurs. Niettemin zijn er ook mooie scènes en sterke zangpartijen, maar die voldoen niet om het gekende “wauw-gevoel” los te maken over het geheel.
Het orkest verdient ook een pluim, want deze muziek is geen cadeau voor een jonge bezetting als deze
De grote aandachtstrekker is wel het decor. Petje af voor wie dit heeft bedacht en in elkaar gezet. Geweldig mooi en heel functioneel. Kostuums lijken meestal doordacht te zijn gekozen, niet tegenstaande er hier en daar ensembleleden rondlopen die alsnog zelf keuzes hebben kunnen maken. Zo zie je bijvoorbeeld iemand met roze sokken onder zijn zwart-witte pak rondhuppelen, wat in de tijdsgeest van Evita onbestaande kon zijn. Het orkest verdient ook een pluim, want deze muziek is geen cadeau voor een jonge bezetting als deze. Regiegewijs is er hard gewerkt, maar tijd en budget leiden in het liefhebbers circuit soms tot… net niet.
Door Jean Paul De Corte
Foto: Jean Paul De Corte
Open brief aan de amateur musicalwereld
Reeds 13 jaar mag ik mezelf een lid van het amateur musicalcircuit noemen. Een naam die ik steeds met trots heb gedragen. Maar in die jaren vol zang, dans en drama, was het spreekwoord ‘ zwijgen is goud’ meer dan eens aan de orde. Doorheen de jaren mocht ik meer drama verwerken naast de bühne dan er op.
Relativeringsvermogen is in ons vak ( ja, ons VAK, ook al is het een hobby) een niet te missen kwaliteit. Iets wat ik persoonlijk, soms op de harde manier, heb moeten leren. Maar soms kom je op een kruispunt in je leven, en moet je een keuze maken. Het kruispunt waar ik nu sta, laat me voor het eerst een andere weg inslaan: de weg van het spreken.
Vergeef me dus alvast deze lange brief.
Laat me zeggen dat ik, vanaf nu, genoegen neem met ‘ spreken is zilver’
Al jaren probeer ik dezelfde maatstaven te hanteren: nieuw ,( al dan niet jong) talent de kans te geven om op het podium te staan en musical te maken. Een taak die heel wat mensen in Vlaanderen, samen met mij proberen te volbrengen.
Ons lapje Vlaanderen barst van het talent en van de amateur musicalgroepen. Hoera daarvoor!
Want hoeveel prachtige musicals heeft dat reeds opgebracht? Hoeveel jongeren hebben hun eerste stappen bij ons gezet en zo hun passie ontdekt.
Voor sommigen zijn we de opstap geweest naar een professionele carriere. Een schouderklopje voor ons allen!
Soms vraag ik mij wel het volgende af:
We zijn allemaal liefhebbers, toch? We doen dit allemaal met éénzelfde doel, toch?
Waar zijn we dan in godsnaam mee bezig?
Van de zovele afgevaardigden van de vlaamse musicalgroepen die aanwezig waren op één van onze voorstellingen, waren er slecht enkelen die de tijd namen tot een gesprek, een gelukwens of een ‘proficiat voor het harde werk’.
Anderen staken de neus hoog de lucht in, voorbijwandelend als waren ze Queen Elisabeth herself.
Wat maakt u, geachte liefhebber, meer waard dan mij? Waar haalt u het recht vandaan om eerst uw beste acteertalent tentoon te stellen aan castleden, die verwachtingvol uitkijken naar een schouderklopje voor de prachtprestaties die ze net hebben neergezet, om daarna, in een hoekje, meteen uw masker te laten vallen en kritiek te spuien? Beseft u dan niet dat uw acteertalent veel meer tot zijn recht zou komen in een of andere soapserie? U zou er nog wat aan verdienen! Hop, doe iets met dat talent!
En u, die uw mening neerschrijft in een recensie die totaal van de pot gerukt is.
Kent u geen schaamte? U kan niet anders dan eerlijk zijn met zoveel musicalliefhebbers in de zaal, zegt u? Een prachtstatement! Zeker als we even verderkijken naar uw andere ‘ vrije meningsuitingen’ van de afgelopen jaren:
Het lijkt me toch erg frapant dat, hoe meer u betrokken bent bij een bepaald gezelschap, hoe hoger de productie scoort in een recensie.
Dame Justitia mag in uw boek dan haar weegschaal niet centraal hebben hangen, maar ga met uw frustraties en persoonlijke problematieken ten opzichte van het musicalvak elders botvieren.
Ja, wij hebben een risico genomen. Ja, het is een moeilijke productie. Maar de voorstelling die u gezien hebt, was er één om vingers en duimen vanaf te likken volgens de overige 399 aanwezigen. Inclusief de aanwezigen die WEL een professionele muzikale achtergrond hebben, in tegenstelling tot u.
En weet u, wat het allerbelangrijkste is?
Dat mijn prachtige talenten, mijn fantastische cast, die ik stuk voor stuk tot mijn vrienden en zelfs FAMILIE reken, de tijd van hun leven hadden.
De 8(!) staande ovaties liegen er niet om, geachte heer, geachte critici.
MILO is al 13 jaar jullie voetveeg. Het ‘ kleine groepje’ van de kust, die altijd proberen, maar nooit slagen in jullie ogen.
Hoeveel jaar heb ik me bezig gehouden met wat ‘ jullie’ ervan zouden denken… Wat een tijdsverspilling was dat!
Daarom: Genoeg is genoeg.
Ho maar even: hou de confetti en vuurwerk nog even in bedwang. Want hiermee bedoel ik niet dat ik de handdoek in de ring gooi. Nee, MILO gaat verder. Want we zijn GOED in wat we doen. Wat u er ook van mag vinden.
De reacties en kritieken die we de laatste jaren hebben mogen slikken, zijn ongehoord. Letterlijk zelfs, want jullie hebben zelfs het lef niet om het in ons gezicht te zeggen.
Dus, hiermee mijn besluit:
Voor elke persoon die, van tevoren, reeds weet dat je onze voorstelling toch niet zal smaken, heb ik het volgende voorstel:
In plaats van naar ons te komen kijken, nestel u gezellig in uw zetel, steek een spot aan boven uw alwetende tronie, en kijk voor de rest van de avond in een spiegel. Zo kunt u uzelf ophemelen zonder daar anderen mee lastig te vallen.
De enkele vrije stoelen die ons dat zal geven, zullen snel ingevuld worden door mensen die WEL met een objectieve geest zich opmaken voor een leuke avond uit.
MILO zal ook geen recensenten meer uitnodigen in de toekomst. We hebben beseft dat, eens je zelf weet wat je in handen hebt, geen recensie dat nog kan kloppen. Als mensen een productie in fluistertoon of in de veiligheid van cyberspace bekritiseren, terwijl duizenden anderen diezelfde productie bejubelen, zegt dat meer over u dan over ons.
Aan de leiding van de sites die deze recensies posten: wordt het niet eens tijd om recensenten aan te stellen die GEEN connecties hebben met één bepaalde musicalgroep? Of als u dat toch doet, dan niet de mensen aan te stellen die ojectiviteit nog niet zouden herkennen als het hen besprong? Me dunkt dat u absoluut geen zin hebt om nog iets van uw geloofwaardigheid over te houden.
Ik weet nu perfect wie ik ben en waar ik hoor:
Ik ben een regisseur die ongelooflijk trots is op haar BEIDE casts, die gekozen zijn omdat ze ALLEMAAL zoveel talent bezitten, dat we hen zoveel mogelijk kansen willen geven. Niet voor een verkoopstechniek, of welke andere idiote reden er dan ook onder uw hersenpan is ontstaan.
Eens je musical begint te maken of te bekritiseren uit eigenbelang, ben je al lang vergeten, of heb je nooit beseft waar het in wezen om draait:
SAMEN MAGIE LATEN ONSTAAN.
En dat is wat we bij MILO zullen blijven doen. Met of zonder uw goedkeuring.
En ten slotte:
Als je al moet beginnen vitten over ROZE SOKKEN,…
Denk ik dat het tijd is voor een nieuwe hobby, geachte heer recensent.
Met vriendelijke MUSICALgroetjes,
Lore Dobbelaere
TROTSE regisseur van MILO