My Fair Lady
Een bijzonder moment in de Vlaamse musicalwereld. Lulu Aertgeers geeft de fakkel door aan Mira Delbaen als opleidingshoofd van de musical afdeling van het Koninklijk Conservatorium Brussel. Als twee estafettelopers die even tijd maken om het stokje zorgzaam door te geven regisseerden ze samen een absolute musical klassieker als eerste openbare productie voor de laatstejaars bachelor opleiding. Ze etaleren daarmee een diep gewortelde liefde voor het genre en grote vakkennis. In de nieuwe zaal van het RITCS toont My Fair Lady zich als kunstvorm, strak gebeeldhouwd tot een stijlvol feest.
Klassikale klasse op een stijlvol feest
Een prins houwt zijn droomvrouw uit marmer. Galatea komt door goddelijke adem tot leven en trouwt met haar schepper, Pygmalion. Deze griekse mythe ligt via het gelijknamige toneelstuk aan de basis van de wereldhit My Fair Lady. Een straatmeisje wordt opgepikt door een edelman die haar voor een weddenschap inwijdt in spraak en etiquette. Ze springt zo over de hoofden van haar vader en vriendinnen naar een gelukkig bestaan aan de zijde van haar weldoener. De musical verschilt daarin trouwens grondig van het toneelstuk, daar laat het bloemenmeisje de intussen smoorverliefde edelman alleen achter in een meer emancipatorisch einde. Het stuk ook over dieper kijken dan de oppervlakte en blijkt nog steeds erg relevant. Opent een proper taalgebruik de poorten naar een beter bestaan anno 2025? Bij elke inburgeringscursus staan taallessen centraal. Maar om president te worden heb je dan weer geen beschaafd vocabularium nodig, zo blijkt in de rauwe, echte wereld.
Ieder verdient de loftrompet, maar vooral het groepsgevoel is tastbaar
Achter de fraaie stripverhaalgevels van het oude Brussel zit een orkest van liefst 23 muzikanten. Zij zorgen al van bij de heerlijke ouverture voor diepte. Want oppervlakkigheid dreigt, met karikaturale figuren als de zuipende vader, de straatmeisjes, de verliefde slungel, de komische huismeid, de snobistische moeder: de draaideur naar cliché bordkarton staat wagenwijd open. Maar daar komt de vakkennis en didactische ervaring van de makers te hulp. Ze rollen de vloer open als een speeltuin vol fair play en onderling plezier. Er ademt verrassend veel rust door de enorm uitdagende lawine aan tekst, dans en muziek. Dat geeft alle ruimte aan de grootste troef van deze première: de klasse van de laatstejaars studenten. Zij geven zelf nog het meest diepte aan de verkleedpartij.
De vader krijgt een boeventronie Jim Carrey waardig maar toont in de kern een liefdevolle eerlijkheid. De straatmeisjes zingen en dansen met een enorme virtuositeit en voelbare vriendschap. De huismeid combineert een komische timing met een mooie menselijke warmte terwijl een verliefde jongeman de pannen van het dak zingt met oprechtheid tot achter de ogen. Deze klasseflitsen zijn opvallend, want deze musical is geschreven voor 2 hoofdrollen die heel veel kansen krijgen om te schitteren – en dat hier ook vaak verbluffend doen. Maar daardoor mist de toeschouwer wel de kans om de anderen voluit te zien gaan, zo smaakten vele korte zanglijntjes naar véél meer. Ieder verdient de loftrompet, maar vooral het groepsgevoel is tastbaar. De studenten gunnen elkaar het licht en de front row, ze geven zorgzaam en vol liefde het stokje voortdurend door.
My Fair Lady toont zich als kunstvorm, strak gebeeldhouwd tot een stijlvol feest
In het curriculum van de opleiding past het perfect, zo’n gebeeldhouwd prachtexemplaar van een musical. Een Galatea die als een spelende groep tot leven gekomen is. Woest zingend, vurig dansend en gloedvol acterend. (Bijna) klaar voor de rauwe, echte wereld.
My Fair Lady speelt nog tot en met vrijdag 12 december in het RITCS te Brussel. Meer informatie vind je op www.kcb.be.
Door Peter Spaepen
Foto’s: KCB
(Omdat het over een musical gaat die kadert in een opleiding hanteren we geen spelersnamen)
