La Cage Aux Folles
Loge 10 waagt zich met haar nieuwe productie aan een verhaal dat reeds op Broadway werd gespeeld en verschillende awards won. Waar het originele stuk uitblinkt in glitter en glamour, ontbreken deze elementen net in deze La Cage Aux Folles. De humor en het verloop van het verhaal spreken aan, maar ontbrekende aspecten zorgen voor een daling in het niveau van de productie.
Gemiste kans
In Knokke bevindt zich een bekende dragclub, La Cage Aux Folles, die wordt gerund door Georges en Albin. Elke avond wordt er gezongen en gedanst, met Albin als hoofdact. Het succes van de club is ongekend, maar dat brengt ook uitdagingen met zich mee. Zo krijgt het koppel bezoek van hun zoon Laurent, die wil trouwen met zijn nieuwe liefde Muriel. Het grote probleem is echter dat Muriels vader een conservatieve politicus is. Wanneer de schoonfamilie op bezoek wil komen, moeten Georges en Albin hun leven omgooien om zich zo ‘correct’ mogelijk voor te doen. Of dat zal lukken, is een ander verhaal.
De casting zit goed en draagt de hele voorstelling
De verhaallijn in het eerste deel komt iets te traag op gang, terwijl het tweede deel veel sterker is en de voorstelling doet pieken. Een meer evenwichtig tempo had het geheel ten goede gekomen, zeker wat betreft de humor – die in de tweede helft wel rijkelijk aanwezig is. De kern van het verhaal zit dus goed, maar de uitwerking schiet op momenten tekort. Zo is het jammer dat de dragclub zelf nooit zichtbaar is, behalve tijdens het slotmoment – dat meteen een echte hit is. Het decor oogt nogal goedkoop: de muren van de woning van Georges en Albin zijn opgebouwd uit doeken, die vaak bewegen en daardoor instabiel ogen. Ook de trap kent hetzelfde probleem. Ondanks deze mankementen is het decor visueel in orde. Het lichtgebruik is degelijk, en vooral de kostuums en pruiken zijn een hoogtepunt. Het contrast tussen glitter en glamour enerzijds, en het conservatieve in de kleding anderzijds, is een sterke keuze.
De casting zit goed en draagt de hele voorstelling. Pronkstukken zijn Bert Cosemans (Georges) en Koen Crucke (Albin). Hun acteerprestatie, inlevingsvermogen en samenspel zijn fantastisch. Jérémie Vrielynck (Laurent) en Julie Daems (Muriel) zorgen voor een jeugdige sfeer in de voorstelling en doen hun uiterste best om de (schoon)ouders goed met elkaar te laten opschieten. Extra humor wordt gebracht door Jens Broes als dragqueen, Frédéric Celini (wat een uitstraling!) als Jacob, en Kevin Vandevyvere. Ondanks het niveau van de cast is het jammer dat sommigen af en toe te snel vervallen in hun lokale dialect.
La Cage Aux Folles is niet de glitter-and-glamourvoorstelling die het had kunnen zijn
La Cage Aux Folles is niet de glitter-and-glamourvoorstelling die het had kunnen zijn. Het tempo is onevenwichtig en er worden enkele opvallende keuzes gemaakt in het script. Pas in de laatste scène komt dit wél tot uiting – en dat is meteen het sterkste moment van de voorstelling. De humor en de cast houden het geheel overeind, maar het niveau had zeker hoger kunnen liggen.
La Cage Aux Folles speelt nog tot en met 25 mei in de Rode Zaal van het Fakkeltheater in Antwerpen. Meer informatie en tickets vind je op www.loge10.be .
Door Amber Degeest
Foto’s: Loge 10