Hadestown
Een musical die 8 Tony Awards heeft gewonnen op onder andere Beste Muziek en een Grammy Award voor Best Musical Theatre Album brengt hoge verwachtingen met zich mee tijdens de zomerse Broadway aan de Amstel: Hadestown bewijst zich gelukkig prima.
Hadestown Takes You Down – de diepte én het licht in
De voorstelling is gebaseerd op de oude Griekse mythe van Orpheus en Eurydice en speelt zich af in een mythische, tijdloze wereld waarin liefde, hoop en twijfel centraal staan. Orpheus, een jonge, arme muzikant, wordt verliefd op Eurydice. Wanneer zij door omstandigheden afdaalt naar de onderwereld, besluit Orpheus haar te volgen en terug te halen uit het rijk van Hades, de god van de onderwereld. Onderweg wordt hij geconfronteerd met beproevingen, verleiding en de onverbiddelijke wetten van de onderwereld. Het verhaal verweeft ook de relatie tussen Hades en Persephone, die elk jaar de onderwereld verlaat om de lente terug te brengen naar de mensenwereld. Door deze verhalen heen loopt het thema van hoop tegenover wanhoop, en de vraag of liefde sterker is dan angst en twijfel.
De show vraagt veel van het publiek: het tempo ligt hoog, het verhaal is gelaagd en de thematiek diepgaand
De half Nederlandse, half Engelstalige cast is bijzonder sterk in zang. Jeangu Macrooy vertolkt de rol van Orpheus en weet met zijn indrukwekkende stem en kwetsbare spel de emoties van het personage overtuigend over te brengen. Sara Afiba als Eurydice is een sterke zangeres die niet alleen vocaal, maar ook fysiek een krachtige indruk maakt. De chemie tussen Jeangu en Sara zorgt voor ontroering en verbinding. Maarten Heijmans en Claudia de Breij delen de rol van Hermes, de verteller van het verhaal. Claudia’s spel en zang zijn niet al te overtuigend; haar interpretatie is soms te overdreven en mist de souplesse in de stem die de rest van de cast kenmerkt. Edwin Jonker zet een duistere, maar charismatische Hades neer met zijn prachtige, diepe basstem, en Joy Wielkens is als Persephone een energieke en warme tegenhanger op het toneel. De drie Fates (Aicha Gill, April Darby en Joni Ayton-Kent) vallen op door hun magisch sterke samenzang en hun rol als onheilspellende, alleswetende stemmen die het lot van de personages bezegelen.
Het ensemble is over de hele linie sterk, met name in koorzang, en zorgt voor een solide basis waarop de hoofdrollen kunnen schitteren. De choreografie is relatief eenvoudig en had, gezien het hoge technische niveau van de rest van de voorstelling, uitdagender en spectaculairder mogen zijn. De focus ligt duidelijk op de zang, waardoor de dans soms wat ondergesneeuwd raakt. Hier liggen kansen om de voorstelling naar een nog hoger, indrukwekkender niveau te tillen. Wel weet de cast het publiek te betrekken bij het verhaal, ondanks de afstand die de mythologische setting soms creëert. De muziek is de grootste kracht van de voorstelling. De composities zijn rijk, gevarieerd en zitten vol verrassende arrangementen. Jazz, folk en blues smelten samen tot een unieke sound die perfect past bij de sfeer van het verhaal. De teksten zijn poëtisch, mooi en interessant en bieden ruimte voor eigen interpretatie. Jeangu’s ‘Laaa la la la la la laaa’ laat je niet meer los, als een engel vloeit die melodie door de voorstelling heen. De muzikale uitvoering is van hoog niveau; het orkest is uitstekend.
De kwaliteit van de muziek, de zang en de vormgeving is uitzonderlijk hoog
Het decor is prachtig en draagt flink bij aan de sfeer van de voorstelling. De industriële uitstraling met jazzy bar-vibes creëert een unieke, mysterieuze wereld waarin het verhaal zich afspeelt. De toneelbeelden zijn visueel sterk, met veel aandacht voor licht en sfeer. Vanuit de zaal komt het decor het beste tot zijn recht en krijgt het de aandacht die het verdient; vanaf het balkon gaat een deel van de magie verloren, omdat niet alle details zichtbaar zijn en er minder verbinding met de personages ontstaat. De voorstelling wordt volledig in het Engels opgevoerd en is doorgecomponeerd, wat betekent dat er nauwelijks gesproken tekst is. De Engelse boventiteling aan de zijkant van het toneel is aanwezig, maar leidt soms af, omdat de zang over het algemeen goed verstaanbaar is. Voor wie niet bekend is met het verhaal of de Engelse taal, is het aan te raden zich vooraf in te lezen.
De show vraagt veel van het publiek: het tempo ligt hoog, het verhaal is gelaagd en de thematiek diepgaand. Toch slaagt de voorstelling erin om een gevoel van betrokkenheid en veiligheid te creëren, ondanks de afstand die het mythologische verhaal soms oproept. De kwaliteit van de muziek, de zang en de vormgeving is uitzonderlijk hoog. Hadestown komt ook in Nederland tot zijn recht.
Hadestown is tot en met 24 augustus 2025 exclusief te zien in theater Carré.
Door Annemarijn Clement
Foto’s: Danny Kaan