Doe Maar! De Nederpopmusical
Met Doris Day als knallende opener weet je meteen: we zijn terug in de jaren tachtig. Neon, haarlak en hartstocht — alles zit erin. Doe Maar! is geen biografie van de legendarische band, maar een fictief verhaal vol liefde, generatieconflicten en de chaos van volwassen worden. De cast gooit zich erin met zoveel energie en oprechtheid dat je soms zelf zin krijgt om het podium op te stormen. Alles ademt spelplezier en emotie. En dan die liveband — niet weggestopt in een orkestbak, maar zichtbaar aanwezig — die de voorstelling dat rauwe, feestelijke randje geeft waardoor ze zich onderscheidt van de doorsnee musical.
Liefde, chaos en de geur van de jaren tachtig
Janis (Isha Ferdinandus) en Alice (Maaike Franken) zijn twee hartsvriendinnen die tijdens het uitgaan allebei vallen voor dezelfde man: Rits. En geef ze eens ongelijk. Rits (Wolter Weulink) is precies het soort man waar de jaren tachtig patent op hadden – stoer van buiten, gebarsten vanbinnen. Sinds het overlijden van hun moeder zorgt hij voor zijn halfbroer Tommie (Jelmer de Groot), zestien en bruisend van bravoure. Samen zoeken ze een evenwicht tussen liefde en verantwoordelijkheid, tussen loslaten en vasthouden. Dan verschijnt plots Arent (Daniël Boissevain) – Rits’ vader, die jaren geleden verdween. Janis probeert zich los te wrikken uit de idealistische schaduw van haar hippie-moeder Flora (Brigitte Heitzer), die nog altijd strijdt tegen kruisraketten en vecht voor een betere wereld. Alice snakt naar zuurstof buiten het opgelegde keurslijf van haar ouders Ria en Rob (Ellen Pieters en Han Oldigs). Die twee vechten elk op hun manier tegen de leegte van de routine.
De motor van de musical draait op Isha Ferdinandus en Wolter Weulink. Zodra die twee samen het podium opstormen, krijgt het verhaal zuurstof, tempo en emotie
Wolter Weulink toont een man die langzaam openbreekt: stoer maar breekbaar, met mimiek die meer zegt dan woorden. Zijn stem past perfect bij de muziek van Doe Maar. Het absolute hoogtepunt is het nummer ‘Pa’ — een moment waarop de zaal collectief de adem inhoudt. Isha Ferdinandus geeft Janis een heerlijke mengeling van rusteloosheid en zachtheid. Ze schakelt moeiteloos van stoer naar breekbaar, alles voelt echt. Samen hebben die twee iets zeldzaams: chemie zonder trucjes. Ze sleuren het publiek moeiteloos mee in hun liefdes, twijfels en levenshonger. Daniël Boissevain is de vader die te laat terugkeert, maar niet te laat voelt. Zijn spel is ingetogen, bijna breekbaar. Zijn stem lijkt haast rechtstreeks uit het repertoire van Doe Maar te komen — puur, rauw en precies goed.
Maaike Franken houdt de balans tussen humor en emotie perfect vast. Ze geeft haar personage pit en weet precies wanneer ze moet vertragen om te raken. Jelmer de Groot is licht en grappig– de verpersoonlijking van een generatie die groter wil lijken dan ze is, maar stiekem houvast zoekt. Hij is zo energiek dat je in sommige scènes je ogen moeilijk van hem kunt afhouden. Brigitte Heitzer speelt met warmte én verstand. Ze brengt lucht in de zwaarste scènes zonder ooit oppervlakkig te worden. Ze is de perfecte idealistische strijder én de moeder die haar dochter onvoorwaardelijk steunt in elke levenskeuze. Hartverwarmend. En dan Ellen Pieters en Han Oldigs – een heerlijk koppel met perfecte timing. Hun scènes zijn droogkomisch en herkenbaar, precies wat de voorstelling nodig heeft tussen alle emotie door.
Je zou zweren dat deze jonge generatie met een tijdmachine écht even een bezoekje heeft gebracht aan de eighties
Het ensemble houdt de motor draaiend: soepel, energiek en vol spelplezier. Ze schakelen moeiteloos tussen rollen, zingen loepzuiver en houden de vaart erin van begin tot eind. Choreo’s op steps, hakken en zelfs de befaamde jaren-80-loloballen — ze doen het alsof het niets is. De band maakt deel uit van het decor — zichtbaar, levendig en helemaal op zijn plaats. Ze spelen met precies die typische Doe Maar-sound: strak, speels en een tikkeltje brutaal. Af en toe worden de muzikanten zelf onderdeel van het verhaal, alsof ze recht uit de scène zijn gestapt. Ze mengen moeiteloos met de cast en geven het geheel een extra lading energie. Het maakt deze musical nét dat tikkeltje unieker — alsof het podium zelf ook meezingt.
Het decor verdient een eigen applaus. Het podium leeft, ademt en swingt — alsof zelfs de muren meedoen. Twee draaischijven, een loopband, twee liften en een gigantische video Wall maken van het podium een achtbaan vol jaren-80-nostalgie. Alles beweegt, flikkert en leeft. Van iconische beelden tot felle kleuren — je ogen weten niet waar eerst te kijken. Er gebeurt zóveel dat je bijna zin krijgt om nog eens terug te komen, gewoon om niets te missen. De regie speelt niet enkel met beweging, maar ook met stilte. Er wordt gewerkt met fysiek spel, strakke mimiek en oprechte emotie — geen overdaad, maar precies genoeg om te raken. De choreografie bruist van energie en durft tegelijk te lachen met zichzelf. Humor en tempo houden elkaar perfect in balans. Regie en choreo lopen als één ademhaling: levendig, ritmisch en trefzeker.
Doe Maar! De Nederpopmusical is geen trip down memory lane, maar een feest van herkenning met een hart
Doe Maar! De Nederpopmusical is een wervelende rit vol energie en nostalgie. Zowel de fans van het eerste uur als de nieuwe generatie zullen hier moeiteloos in meegaan. Het is een sprankelende ode aan de legendarische Nederlandse band – een mix van herkenbare hits die jong en oud (opnieuw) weet te raken. Met indrukwekkende visuals en een sfeer die je rechtstreeks terug katapulteert naar de jaren tachtig, blijft de voorstelling nazinderen lang nadat het laatste akkoord heeft geklonken. “ ….Ik lijk wel zot en ik voel me rot, liefde is een vreemde ziekte……”
Vanaf oktober 2025 is Doe Maar! – De Nederpopmusical exclusief te zien in het AFAS Theater in Leusden. Handig detail: parkeren, garderobe én consumpties zijn inbegrepen in de ticketprijs.
Meer informatie & tickets via www.doemaardemusical.nl.
Door Ann Van Kerschaver
Foto’s: Set Vexy
