Alice in Wonderland
Deep Bridge levert wat de affiche belooft: een doldwaze feel-good familievoorstelling. Een gretige bende nieuwe makers knabbelde mogelijks net als Alice op wat paddenstoelen en trekt een vat open vol stomende energie, theatrale vondsten en erg lekkere songs.
Paddo’s op speed
Old school dieptepanelen lokken je een tunnel in, bezaaid met, jawel, paddenstoelen. Een fluffy wit konijn met een geestig loopje lokt de iconisch blauw gejurkte Alice snel mee, een bende Wonderland-bewoners kijkt uit naar haar komst en lijkt een soort plan uit te willen voeren. Alice moet zich haasten voor de koningin die een bisnummer wil zingen, ze verliest haar boek in een wilde wereld vol absurde adviezen. Na al dat verdwalen ontdekt ze bij zichzelf een tegelwijsheid rond je hart volgen en groeien op je eigen tempo, de boze harten-koningin wordt weer lief en krijgt haar bisnummer. Het klinkt wat warrig en dunnetjes – maar dat is de oorspronkelijke raamvertelling ook. In Alice In Wonderland draait alles rond de droomwereld waarin een kind mag – of zelfs moét dwalen. Het is opgevat als een revue, een dromerige parade van niet-logica. “The dream-child moving through a land of wonder wild and new” schreef Lewis Caroll in zijn voorwoord anno 1865. Als professor logica (!) en wiskunde aan Oxford wilde hij kinderen behoeden voor starre denkpatronen en de do’s en don’ts (de Dodo’s) van de volwassen wereld.
Wit konijn Sander Gillis is de gedroomde aaibare Duracell te midden van de mallemolen
Wie graag de tijd neemt om te dwalen in filosofische raadsels en poëtische mijmeringen in ‘A far off land where childish dreams are twined’ leest beter het boek. Anno 2025 krijgt de overbekende wereldhit een razend tempo aangemeten. De cast presteert on speed, alsof ze vlak voor de voorstelling allemaal even naar elkaar knikken, ..en dan “go!” – aan 300 per uur de roetsjbaan in springen. Een musical als razendsnelle attractie, wit konijn Sander Gillis’ capriolen zijn virtuoos, zijn loopje krijgt de zaal mee, hij is de gedroomde aaibare Duracell te midden van de mallemolen.
De cast spurt, springt en danst met Laurent Flaments’ vlotte en zotte moves van song naar song. Jérémie Vrielynck en Jens Broes penden met veel talent prikkelend materiaal bijeen. De terugkerende vertelmelodie doet deugd en stuwt het verhaal telkens duidelijk vooruit. De rustige, mooie zanglijnen en heldere stem van Alice (afwisselend gespeeld door Hanne Lefever, Ute Bastiaenssens en Jeanne Herbots) vormen een welkom tegengewicht voor de high voltage jukebox. Als grote finale wijst de lekker grofgebekte hartenkoningin – Anke Buckinx on a roll! – iedereen naar het kapblok, dan beleven we dankbaar een stevige theatersong met een slim refrein ‘Justiti-ja, justiti-nee’ in een strak gepuzzelde rechtbankscène.
Jervin Weckx bewijst zijn kunnen en levert een strakke trip af, een show vol humor en verrassingen
De hit van de show komt van de grijnzende kat, Line Ellegiers, die met een indrukwekkende power zingt dat je ‘Niets de kat wijs maakt’, dat je je eigen verhaal mag schrijven. Dit deed schrijver/regisseur Jervin Weckx duidelijk zelf ook, hij bewijst zijn kunnen en levert een strakke trip af, een show vol humor en verrassingen. De grappige Franse Muis in een reusachtige tranenzee, Alice die hoog de lucht in groeit, de struikelende benen van de prachtig zingende rups en de indrukwekkende vocale en fysieke fratsen van de Tiedel tweeling. De ouders kunnen een ellenlange lijst woordgrapjes meenemen naar de kersttafel. De hele familie zal mee gegrooved hebben met het heerlijk ensemble, en met zeker 3 hardnekkige deuntjes in het achterhoofd vrolijk huiswaarts huppelen. Zag je de Klaverjas stiekem limonade geven aan de flamingo? Ken je het verschil tussen een raaf en een schrijftafel? Weet je wat? Ga gewoon nog eens kijken.
Alice in Wonderland is nog tot en met 11 januari te zien in Stadsschouwburg Antwerpen en het Trixxo Theater Hasselt. Meer informatie & tickets vind je op www.deepbridge.be.
Door Peter Spaepen
Foto’s: Wendy de Noier
