Our House

Wie kan terugblikken naar de jaren ’80 en deze periode bovendien ook kan bestempelen als de jaren van een onvergetelijke jeugd, is vandaag de dag wellicht niet meer zo’n spring in ’t veld als toen. De muziek uit deze tijd doet echter vermoeden dat de tieners en de twintigers van toen behoorlijk wat moeite moeten gehad hebben om stil te zitten. Dat we deze periode in al zijn glorie hebben kunnen herbeleven hebben we te danken aan musicalvereniging BELCANTO in Sint Niklaas. Zij hebben de afgelopen twee weekends de Stadsschouwburg aldaar in rep en roer gezet met hun 65ste (jawel!) productie.

Instant happyness

Een beetje verjonging in het bestuur, met behoud van een flinke portie ervaring binnen de rangen, lijkt een nieuwe wind te hebben doen waaien binnen Belcanto. Het aandurven om een flinke stap buiten hun comfortzone te zetten is daar waarschijnlijk al een eerste gevolg van. Deze stap kwam er onder de vorm van OUR HOUSE de Madness musical, een volslagen gekke productie met een boeiend verhaal, geweldige muziek en een flinke scheut humor. Als we het ons bovendien goed herinneren is Our House van de hand van Tim Firth, die ook de momenteel in Nederland lopende musical Kinky Boots heeft geschreven. Musical Vibes was uitgenodigd, dus trokken we met een beetje Embarrassment onze nog steeds intacte Baggy Trousers aan en reden richting Sint Niklaas op zoek naar het House of Fun.

Vocaal zit het met deze cast wel lekker

Het verhaal speelt zich af in Camden, een wijk in Noord-Londen. Joe Casey, een eenvoudige jongen, wil op zijn 16de verjaardag zijn vriendinnetje Sarah imponeren. Hij neemt haar mee naar een gloednieuw bouwproject en breekt het gebouw binnen om haar het uitzicht te tonen op het huizenblok dat zijn opa gebouwd heeft. Een beslissing die zijn leven zal veranderen. Want plots daagt de politie op en Joe moet snel een keuze maken. Vluchten of zich laten arresteren? We zien het leven van Joe en hoe het evolueert in beide keuzes. 

Het “witte” verhaal waarin hij zich braafjes laat arresteren, in de gevangenis gaat en een strafblad heeft. Hoe hij nadien zijn leven terug op de rails probeert te zetten en door zijn problemen op de koop toe zijn vriendinnetje kwijt raakt. Anderzijds het “zwarte” verhaal waarin Joe geniet van het leven met illegaal verworven geld. Hij trouwt met Sarah, met voor deze gelegenheid een extravagant feest georganiseerd in Las Vegas. Hij ontziet niemand om zijn doel te bereiken en dat gaat van kwaad tot erger, tot op een bepaald moment dat zijn ouderlijk huis in Casey Street op het spel staat. Een projectontwikkelaar wil in de straat nieuwe gebouwen optrekken en de bestaande huizen afbreken. Joe wil er in zijn “wit” leven alles aan doen om het ouderlijk huis te redden. Zijn “zwart” alter ego ziet zo zijn voordelen in het afbreken ervan. Een keuze met tragische gevolgen. Rode draad door het verhaal is dat beide levenspaden worden overzien door zijn overleden vader. Die wil zijn zoon behoeden voor de fouten die hij zelf ooit heeft gemaakt.

Het tempo van de kostuumwissels is duizelingwekkend en soms baad je in ongeloof dat een wissel, in de paar seconden dat hij gebeurt, wel mogelijk is.

Als de zitjes gevuld zijn, iedereen aan de regietafel klaar is om er tegenaan te gaan en het publiek met volle verwachting het zaallicht ziet dimmen, begint de muziek de zaal te vullen. Deze muziek kan je, indien goed gebracht, meteen meenemen in de sfeer van het te verwachten stuk. Wat je dan heel soms overkomt is dat deze muziek je tegelijk vol overvalt met een gevoel van gelukzaligheid. Waarschijnlijk is dat niet voor iedereen in de zaal zo, en is dat eerder afhankelijk van welke emotionele waarde dit voor elk individu heeft. Maar bij de Madness-muziek die het live orkest van Belcanto hier de zaal ingooit kan het moeilijk anders of iedereen moet die “instant happyness” voelen. Met een medley van nummers die we doorheen de voorstelling mogen verwachten zet het zevenkoppig orkest met flair de zaal met een ruk midden in de jaren ’80. Als er op scène bovendien een tsunami van energie en dynamiek op je wordt losgelaten ben je net als Joe Casey pas 16 geworden, klaar om een flinke stap in de Madness-wereld te zetten.

Echter, het verhaal van Joe is er niet echt eentje van rozengeur en maneschijn. Een verhaal over keuzes maken en tot wat die keuzes een mens kunnen brengen. Wanneer is een keuze de juiste, en wat indien ze dat niet is? In deze musical zijn die keuzes gebracht onder de vorm van Joe. De verhalen/keuzes van beide Joe-personages lopen door elkaar, en aan een tempo die nauwelijks is bij te houden. Dat betekent voor hoofdrolspeler Wesley Van der Veken een meer dan behoorlijk zware opdracht. Niet alleen qua kostuumwissels, maar ook om de inleving van zijn beide personages om de haverklap te kunnen aanpassen. En hij doet dat met verve. Het tempo van de kostuumwissels is duizelingwekkend en soms baad je in ongeloof dat een wissel, in de paar seconden dat hij gebeurt, wel mogelijk is. Maar zelfs als zou hij poedelnaakt het podium opkomen, aan de houding, de mimiek en de uitstraling is te herkennen of hij op dat moment de zwarte, dan niet de witte Joe Casey speelt. Niet zo evident, want het is niet zo dat we met een even indrukwekkend verschil van personages te maken hebben als bijvoorbeeld een Jekyll and Hyde. Ook al bedient de zwarte Joe zich gemakkelijk van enige arrogantie en misbruikt hij zijn welbespraaktheid zelfs bij zijn beste vrienden, in wezen is hij onderhuids een even uiterst kwetsbaar iemand als zijn wit alter ego. Bijzonder knappe prestatie.

Het liefje, Sarah, wordt door Taja Boudry gespeeld. Goed om haar terug op scène te zien. Niet tegenstaande ze in haar personage af en toe aan haar rol van Velcro in Soho Cinders doet denken, speelt ze bij momenten een heel aparte Sarah en met een timing die weinigen gegeven is. Bovendien zit ze hier vocaal op een veel sterker niveau. De scène op het bankje, waar zij hem slapend aantreft en waarin we de gedachten van Sarah en Joe kunnen lezen is za-lig mooi en knap gespeeld. Romantiek die bij deze ook regiegewijs naar een hoger niveau wordt getild. Vocaal zit het met deze cast wel lekker. Dirk Cauwelier (pa) en Danielle Martin (ma) hebben niks meer te bewijzen en lossen als altijd alle verwachtingen in. De sterke bijrollen, met Dieter De Smedt als gangster Reecey op kop, en het lijvige ensemble doen dat ook, zowel vocaal als in de choreografieën. Niet alle choreografieën zijn even boeiend, soms wegens overbevolkt, maar de meeste zijn pareltjes die de zaal doen ontploffen.

Een flinke duim voor regisseur Menno Neus en zijn creatief team die erin geslaagd zijn om een vrij moeilijke musical als een schijnbaar heel eenvoudige productie neer te zetten

Humor is een belangrijke factor in deze show. Simon Rogiest doet als vriend Lewis zijn duit in het zakje maar uitblinker in het duo met Lewis, is Bjorn Van Vooren als Emmo. Met onder andere een bewonderenswaardige en bijzonder grappige monoloog zet hij zijn stempel op deze voorstelling. Sarah’s vriendinnetjes zijn de absolute tegenpolen van Joe’s kameraden en die tweestrijd levert eveneens heel leuke scènes op. Nele Steurs (Billie) en Evelien Bruers (Angie) laten zich in deze rollen zeker niet onbetuigd. Het decor mag er zijn, en de bouwers ervan genieten en profiteren duidelijk van de technische mogelijkheden die de Stadsschouwburg te bieden heeft. De brug is een staaltje van knap decorwerk en de zin voor detail, ook al te zien in het ouderlijk huis van Joe, verraadt passie voor het werk. Vaak worden scènes ook zonder decor gespeeld, en wordt er heel knap met licht en rook gewerkt. De dansscène van Joe met Sarah maakt indruk. Leuke kostuums waarbij eveneens passie en zin voor detail het geheel een grote meerwaarde geeft. Ten slotte een flinke duim voor regisseur Menno Neus en zijn creatief team die erin geslaagd zijn om een vrij moeilijke musical als een schijnbaar heel eenvoudige productie neer te zetten. Wat een feest… It must be Love…

Meer informatie over Belcanto vind je op www.belcanto.be.

Door Jean Paul De Corte

Foto’s: Patrick Defort