Manon Beernaert

Manon Beernaert vertegenwoordigt in Le Temps Perdu mee de zomer, het seizoen van het leven, van het geluk. Na twee voorstellingen van moeder Isabelle niet op de planken gestaan te hebben, werd het hoog tijd om terug te doen waar haar hart klopt: dansen! Musical Vibes sprak met haar.

De tijd nemen om te genieten

Hoe is het werken met je moeder?

Dat is helemaal normaal voor mij. Al van kleins af aan stond ik in haar danslessen. Het is nu haar achtste productie waarvan ik er twee niet heb meegedaan en eentje heb ik als haar assistent choreograaf gedaan. Dus voor mij is dat de gewoonste zaak van de wereld.

Wat doe je het liefste, mee dansen of de assistentie?

Mee dansen! Soms vraagt ze nog wel om een stukje te maken en dat vind ik wel leuk. Ze wil me er toch nog altijd in betrekken, maar niet op stage staan, dat is moeilijk voor mij. Vorig jaar was echt moeilijk, om naar de dansers te kijken en niet mee te doen. Dat kriebelt toch geweldig om zelf te dansen.

Wat betekent Le Temps Perdu voor jou persoonlijk?

De grootste vraag is: “Heb ik tijd verloren in mijn leven?” denk ik. Daarop ga ik dan verder nadenken. De relaties die ik gehad heb, was dat verloren tijd of heeft het nut gehad? Hebben ze meerwaarde gegeven aan mijn leven of heb ik letterlijk zoveel jaar van mijn leven verloren? Daar heb ik toch heel erg over gebrainstormd. De antwoorden voor mezelf heb ik nog niet helemaal gevonden. Toen mama het me de eerste keer vroeg zei ik: “Alles wat al geweest is, is verloren tijd.” Maar dat hoeft niet negatief te zijn. Alles wat ik een minuut geleden gezegd heb, is al verloren, want ik kan het niet terugdraaien. Het is al weg, maar niet op een negatieve manier. Le Temps Perdu klinkt dan wel heel negatief, maar hoeft dat niet te zijn. Dat was mijn eerste reactie en ik denk dat ik nog altijd bij die gedachte blijf. Als je er dan verder over nadenkt, kan je het beginnen in detail te bekijken. Heb je echt genoten van die momenten? Heb je echt afgezien? Dan was het geen verloren tijd. Terwijl als je er tussenin zat en de tijd passeert gewoon, dan denk ik wel dat die tijd misschien wel verloren was.

In dansen kan ik echt uiten wat ik doormaak, zaken van buiten, uit het dagelijkse leven

Als je staat te dansen, is dat naast een fysieke, ook een emotionele uitlaatklep?

Ja, toen ik niet moest dansen, wat ik ook twee jaar gedaan heb door te stoppen, dan merkte ik echt dat ik emotioneel heel onstabiel werd. In dansen kan ik echt uiten wat ik doormaak, zaken van buiten, uit het dagelijkse leven. Ik voel dat ik in het gewone leven heel moeilijk ben in mezelf te uiten. Als ik boos word dan kan ik daar heel moeilijk mee om en op een podium kan ik alles loslaten. Ik kan eens roepen, ik kan bewegen en niemand gaat er commentaar op hebben, want daar mag dat gewoon. Ja, het is voor mij echt wel een uitlaatklep. Het is ook gewoon waar mijn hart ligt. Ik heb het heel moeilijk met de vraag van wat ik in de plaats van dansen zou doen. Ik zou geen bureau job kunnen doen, ik moet mijn passie kwijt kunnen. Mijn gevoel moet ik ergens in kunnen leggen, elke dag hetzelfde moeten doen, dat zou ik niet kunnen.

Die twee jaren die je niet hebt gedanst, was dat verloren tijd?

Nee, ik denk het niet! Ik denk dat ik het nodig had om te beseffen hoe belangrijk het voor mij wel is. Ik had die rust gewoon nodig om even twee jaar eruit te stappen, afstand te nemen en van daar te zien hoe belangrijk het werkelijk voor mij is. Hoe hard mis ik het als ik het niet doe? Ik heb direct gemerkt hoe meer gelukkig ik ben nu t.o.v. de voorbije twee jaar! Ik was echt een beetje down hill aan het gaan en ik denk dat dat wel een grote factor was.

Le Temps Perdu klinkt dan wel heel negatief, maar hoeft dat niet te zijn

Wat mogen we verwachten van Le Temps Perdu?

Ik denk sowieso iets anders dan de andere voorstellingen van mijn moeder. Er zit veel meer rust in, wat heel veel mensen wel moeilijk kunnen vinden, denk ik. In ons dagelijks leven moet alles heel snel gaan. Snel je kinderen afzetten, snel naar het werk, snel naar huis, snel eten kopen. Veel te weinig rust en ik denk dat het voor de mensen niet saai zal overkomen, maar saai kan lijken t.o.v. het overvolle leven. Ik denk dat het goed zal zijn om daarna te reflecteren dat we dat meer nodig hebben. We zijn vergeten van te genieten, we panikeren tegenwoordig als we niets te doen hebben. Gewoon even op een bankje zitten, genieten van de zon, dat mag ook nog best! De tijd nemen om te genieten. Een jaar gaat zo snel voorbij! Ik denk dat die momenten van rust voor veel mensen een moeilijke factor gaat zijn in de show.

Le Temps Perdu speelt vanaf 18 november in België en komt naar Gent, Genk, Antwerpen, Vilvoorde, Zaventem en Oostende. Vanaf 3 januari 2019 volgt er ook nog een uitgebreide tour in Nederland. Meer informatie & tickets vind je op www.isabellebeernaert.com.

Door Patrick Defort

Foto’s: Patrick Defort