Beau Schneider

Na de perspresentatie (lentepresentatie) van Rick Engelkes Producties, spraken wij met Beau Schneider. Beau gaat dit seizoen in Laten we eerlijk zijn spelen samen met Owen Schumacher (Koefnoen) en Hanneke Drenth (Jasperina de Jong in De Grote Drie).

Soms loop je een andere weg op

In de presentatie is er aangekondigd dat je nu gaat spelen in een vrij kleine, interactieve show. Hoe is het om nu in een kleine voorstelling te mogen spelen?

Nou ja, dat het ‘klein’ is heb ik eigenlijk nooit bij stil gestaan. Richard (Kemper) had het daar net ook al over. En misschien is de show niet per sé klein, maar het is met weinig mensen. JA!, hoe gaat dat zijn? Ik vind het heel leuk dat Richard Kemper dit maakt. Hij is niet alleen de producent, maar denkt ook mee. Hij is natuurlijk een cabaretier en ik ken hem ook al vrij lang, omdat hij met mijn stiefvader heeft gewerkt. Er zijn altijd wel een paar dingen die mij overhalen om een stuk te doen. En dat is vooral: Kan ik er wat van leren? En dit zijn twee cabaretiers: Owen en Hanneke. Ik ken dat niet. Dus ja, ik kan er wat van leren. Op die manier kijk ik wat ik wel of niet doe in mijn carrière.

Mag je ook je eigen invulling aan je rol geven?

Ja, ik geloof dat dat het idee gaat zijn. Dat je echt op de vloer zelf gaat zoeken naar hoe je dat karakter weer gaat geven.

En je bijdrage aan de show bestaat uit meer dan één rol toch?

Het gaan twee rollen zijn. Eén is een beetje een saai doetje. Een ontzettende nerd, Koen heet hij. En de andere heet Pit. Pit is een flamboyante man die zowel van mannen en van vrouwen houdt, is vegetarisch en vindt dat de hele wereld geen vlees meer moet eten.. Een beetje een macho wereldverbeteraar, moderne hippie. Het is heel leuk om zulke uiteenlopende karakters te mogen spelen.

Er zijn altijd wel een paar dingen die mij overhalen om een stuk te doen. En dat is vooral: Kan ik er wat van leren?

En zijn er bepaalde dingen in die rollen waarvan jij zegt: Nou, dat ligt wel heel erg ver van mij af, dat wordt een uitdaging om die te kunnen spelen of vind je dat juist leuk?

Oeh, dat vind ik wel een goede vraag. Ik hang er een beetje tussenin. Ik weet niet of ik sneller bij de macho of bij de nerd zou kunnen komen qua persoonlijkheid. Ik ben daarom wel heel benieuwd naar welke rol er als eerste naar boven komt drijven. Bij sommige rollen merk je met repeteren dat je hem op dag één al hebt. En soms heb je drie/vier weken nodig om hem te vinden. En dat weet je van te voren nooit. Of iets op je lijf geschreven is.

Vaak is een stuk niet alleen maar óf heel grappig óf heel dramatisch. Daar zitten meerdere kanten aan

En is het interactieve gedeelte van de show ook niet een lichtelijk enge wetenschap?

Dat ze wel of niet mee gaan in je verhaal? Ehm, ja natuurlijk. Maar dat is echt iets wat je uit je hoofd moet zetten tot de eerste try-out. Want pas bij de eerste try-out ga je voelen: “Hebben we ze?”. Je weet het soms ook niet.. dat had ik bij Hendrik Groen ook, de ene avond is het een soort klucht. Dan is elke zin enorm lachen met zijn allen. En de andere avond is het stiller. Dan vinden ze het nog steeds mooi, dus stil is niet per definitie negatief. Maar dan gaan ze bijvoorbeeld meer met de drama kant mee. Ik vraag mij af of dat hier ook gaat gebeuren. Dat het regelmatig een giller is of soms de realisatie geeft van: “Oh, we worden ook nog aan het denken gezet.” Vaak is een stuk niet alleen maar óf heel grappig óf heel dramatisch. Daar zitten meerdere kanten aan. En soms loop je een andere weg op, tijdens de voorstelling zelf.

Laten we eerlijk zijn is vanaf 18 januari te zien in verschillende Nederlandse theaters. Meer informatie & tickets via www.rep.nu.

Door Dianne Roskam

Foto’s: Annemarijn Clement