Anne Mie Gils

Sunset Boulevard wordt voor het eerst in het Frans opgevoerd. Na de Franstalige wereldpremière van Evita in 2016, brengt het Festival Bruxellons! deze zomer dus opnieuw een wereldpremière. Op West End en Broadway weten ze ook dat je kleppers nodig hebt om Norma Desmond gestalte te geven. Aan het rijtje Glenn Close, Ria Jones, Patti LuPone en Petula Clarck kunnen we nu Anne Mie Gils toevoegen. Musical Vibes sprak met haar.

Geniale musical

We zijn een week na de première van Sunset Boulevard, hoe voel je je?

Ik ben hier heel gelukkig. Sinds gisteren voel ik me vrijer op het podium. Ik had het gevoel dat we nog een stap verder aan het zetten waren. Niet alleen bij mij, ik denk dat dat bij de anderen ook zo was. Misschien had het te maken met het feit dat er wat regen voorspeld was. Ik hoopte dat we minstens de scène van ‘Salomé’ zouden kunnen gespeeld krijgen, zodat ik mijn eerste grote blok zou kunnen afmaken. Uiteindelijk heeft het op een paar druppels na niet geregend. Maar het gaf precies toch een extra portie adrenaline. Het magische van de open lucht.

Wat is voor jou het meest speciale aan deze musical?

Ten eerste is het al speciaal op zich om de rol te spelen! Die stond bovenaan mijn lijstje van rollen die ik nog heel graag eens zou spelen. Dan dient dat zich aan in het Frans maar dan speel ik dat heel graag in het Frans. Het is dan maar een extra uitdaging. Het is wel een zware rol maar heel fijn!

Qua spel zijn wel een aantal parallellen tussen Norma en mezelf, daar moet ik niet diep voor graven

Wat is het moeilijkste?

Dat is moeilijk te benoemen, omdat er in elk stadium van de repetitie een hindernis is. In het begin was dat voornamelijk het Frans. Ik ben zo vroeg mogelijk beginnen studeren op bijvoorbeeld ‘Salomé’, wat een heel moeilijk nummer is, zeer pittig qua tekst. ‘D’un Regard’ blijft gewoon een heel moeilijk nummer, vooral om te zingen of het nu in het Engels, Nederlands of Frans is. Ik ben heel blij dat dat helemaal vooraan zit in de musical. Qua spel zijn wel een aantal parallellen tussen Norma en mezelf, daar moet ik niet diep voor graven. Op een aantal vlakken ligt het heel dicht bij mij. Wat moeilijk is, dat is de emotie spelen, maar toch genoeg controle behouden om alles te kunnen zingen. In de loop van de repetities was dat soms een probleem. Zo kon ik bijvoorbeeld de eerste keer ‘As If We Never Said Goodbye’ gewoon niet beginnen. Die hele lange intro werd dan nog gewoon op piano gespeeld, er was geen spot en toch werd ik overweldigd door emotie. Ik wist dat ik moest beginnen zingen, maar alles zat gewoon vast.

Je haalt nu een heel krachtig moment aan, is dat voor jou een van de topmomenten ook?

Ja, dat is wel zo. Absoluut. Ook de eindscène is prachtig. Die gaat ook elke keer een beetje verder. De kleine details vinden om verder af te werken, dat is zalig. Nu is de rust en zekerheid dat alles werkt en goed gekend is gekomen, begint Norma te zakken en komen er lagen bij! Ook de interactie met de tegenspelers evolueert dan. Franck (Max) en Gaétan (Joe) spelen daar dan op in. Dat is altijd top.

Als alles goed gaat, ga ik echter nog elke voorstelling zo meegesleurd worden. En ik vind dat zalig!

Franck staat elke keer in tranen op het einde, doet dat elke keer zoveel met jullie?

Ik denk dat ik bijna elke keer huil op het einde van deel 1. Ook het einde is een zeer intens moment. Als je daarin meegaat, dan overspoelen die gevoelens je. Ik kan dat ook niet faken. Het enige wat daar een rem op zet is als ik wat ziek of moe zou zijn. Dan moet je zoeken hoe je het einde van de voorstelling kan halen en dan wordt het meestal technischer. Dan denk ik dat er nog genoeg emotie overblijft, maar ik word er zelf niet meer in meegesleept. Als alles goed gaat, ga ik echter nog elke voorstelling zo meegesleurd worden. En ik vind dat zalig! De muziek doet daar ook zoveel aan. Die is zo subliem. Ik hoorde laatst nog iemand zeggen dat dat maar drie thema’s zijn. Maar je moet echt luisteren naar deze muziek! Die thema’s worden geniaal hernomen, anders ingevuld en met een laagje erbij om te zeggen waarom het daar is.

Is dat geniale in die muziek niet net een moeilijkheid in deze musical?

Ik denk dat niet. Als je je openstelt en je wil het verhaal volgen, dan heb je toch al een mooie voorstelling. Het begint toch geniaal, met een lijk dat gevonden wordt. Eigenlijk is het een whodunnit. Als je daarvoor openstaat en je gaat mee in dat verhaal dan is er toch geen moeilijkheid? Het verhaal primeert voor mij altijd, het gaat niet om de liedjes, maar om de emotie en de inhoud van het verhaal. Het vertellen van het verhaal wordt dan wel ondersteund en onderlijnd door die muziek. En de manier waarop dat het hier gebeurt vind ik geniaal! Het is helemaal niet oppervlakkig.

Ik was dolgelukkig dat ik de rol had! Het is echt een droom die uitkomt

Hoe kijk jij terug op de repetitieperiode, hoe ben je in Norma ‘gekropen’?

Ik moet dan eigenlijk beginnen met de audities.Toen ik twee jaar geleden naar Evita was komen kijken, zei Fabrice dat Sunset Boulevard er aankwam en dat dat misschien wel iets voor mij zou zijn. Verder werd daar niets meer over gezegd. Maar dat had zich wel in mijn hoofd genesteld. Dan kwam de vraag om naar de eerste auditie te komen. Ik was hypernerveus! Ik moest ‘D’un regard’ en een ander Frans lied zingen. Ik zag Julie (Delbart) al snotteren toen ze me aan het begeleiden was, dus ik wist al dat het qua gevoel al wel juist zat.

Voor de tweede auditie in juni, vroegen ze een workshop van drie uur! Ik werd misselijk! Precies of ik was zes jaar en vertrok de volgende morgen voor de eerste keer op kamp. Ik was gewoon bang dat ik geen drie uur werken in het Frans zou kunnen trekken en dat mijn tong in de knoop zou slaan. Het heeft toch nog wel twee uur geduurd. Ik heb dikwijls gedacht: “Moet je daar nu bijna zestig jaar voor zijn geworden?” Ja dus, dat blijft. Dat gaat niet over en dat is misschien maar goed ook! Die auditie was met Franck (Vincent) en dat klikte vanaf de eerste seconde! Dat is heel merkwaardig, ik heb dat ooit nog eens gehad, met Dirk Van Vaerenbergh. Moest ik de rol niet gehad hebben, dan kon ik nog altijd heel blij zijn met die goede auditie. Ik ben echt met een heel goed gevoel naar huis gegaan. Dan zijn de regisseurs me op een eindejaarsvoorstelling van het Conservatorium komen verrassen met een boeket bloemen. Ik had eerst niet eens door waarvoor ze daar waren! Ik was dolgelukkig dat ik de rol had! Het is echt een droom die uitkomt. Ik heb vroeger drie auditierondes gedaan voor Anita in West Side Story. Dat had ik ook heel graag gespeeld. Maar ze wilden een echte danseres hebben. Toen ik hoorde dat ik die rol niet had was ik een wrak. Dit was het andere uiterste, super!

Ik ben zo snel mogelijk mijn teksten beginnen lezen en ik heb mijn uitspraak dan ook al geoefend. Toen we dan begonnen zijn hier, met de eerste lezing, kende ik Franck al wel, maar Gaétan (Borg) niet. Dan is het toch altijd even afwachten of het gaat klikken. De eerste week hebben we hier dan gelezen rond een tafel. Daar hebben we veel gepraat over de scènes, de personages, het hoe en waarom. Dat was super interessant! Het zorgt er ook voor dat je direct op een veel hoger niveau kan beginnen repeteren. Dat was een heel intens proces, die eerste weken kwam ik ook echt kapot thuis. Maar dat went dan ook weer. Het was tegelijk intensief en ‘à l’aise’ want Jack en Simon, de regisseurs, gaven ook heel veel vrijheid. Superfijn!

Hier als laatste mogen komen groeten, dat is een onwaarschijnlijk gevoel!

Je hebt al heel veel mooie voorstellingen gespeeld in je carrière, waar staat Sunset Boulevard?

Op nummer 1. Op dit moment is dat zeker op 1. Dat heeft ook te maken met het feit dat ik nog nooit zo’n grote voorstelling heb mee mogen creëren. De Muze Van Rubens was ook heel speciaal voor mij omdat het een creatie was waar ik alleen met Brent Pannier speelde. Hier zitten we dan ook met een orkest van achttien muzikanten en meer dan twintig acteurs! Hier als laatste mogen komen groeten, dat is een onwaarschijnlijk gevoel. Ook de égards waarmee je behandeld wordt, alles bij elkaar is dat hier toch echt bijzonder!

Waarom moet iedereen komen kijken?

Omdat het een hele mooie productie is met een geweldige équipe, op alle vlakken!

Sunset Boulevard speelt nog tot en met 31 augustus op het binnenplein van de Kasteelhoeve Karreveld te Brussel. Meer info & tickets vind je op www.bruxellons.be.

Door Patrick Defort

Foto’s: Patrick Defort